Σύντομο Spoiler-free Review

Η καινούρια ταινία του Superman από τον James Gunn παρουσιάζει έναν ελπιδοφόρο, φωτεινό και χαρούμενο υπερήρωα σε ατμόσφαιρα βγαλμένη από κόμικ. Η δράση είναι εντυπωσιακή, τα σκηνικά πολύχρωμα (όπως περιμένει κανείς από ταινία James Gunn) αλλά οι πολλοί χαρακτήρες και η αποδυναμωμένη κατάσταση στην οποία συνήθως παρουσιάζεται ο ήρωας ίσως να μην ικανοποιήσει τον μέσο θεατή που θέλει να δει έναν πολυαγαπημένο ήρωα σε όλο του το μεγαλείο.

Αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία είναι ο χαρακτήρας του Superman/Clark Kent, με την εύστοχη ερμηνεία του David Corenswet, ο οποίος είναι μη απολογητικά καλόκαρδος και πιο ανθρώπινος από ποτέ.

Παρόλα αυτά, τα υψηλά expectations μου για έναν τόσο μεγάλο ήρωα δεν καλύφθηκαν, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να την κάνει κακή ταινία.

Το Superman είναι μία ευχάριστη προβολή με καλό lead, αλλά κάπως χαοτικό σενάριο και πολλούς χαρακτήρες που τελικά ίσως να μη δικαιώνουν όπως πρέπει τον πολυαγαπημένο ήρωα.

Αναλυτικό Review

(Βαθμολογία στο τέλος)

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά.

Ο χαρακτήρας του Superman

Όπως ανέφερα παραπάνω, το δυνατότερο σημείο της ταινίας είναι ο καλοκάγαθος Superman/Clark Kent.

Ο James Gunn καταφέρνει να χτίσει έναν χαρακτήρα ο οποίος διαπνέεται από το σημαντικότερο στοιχείο του αγαπημένου ήρωα: ότι είναι εμμονικά προσκολλημένος στο να κάνει το σωστό. Ο Superman σώζει τους πάντες (μέχρι και τα ζώα) εν μέσω της μάχης προσπαθώντας ταυτόχρονα να προκαλέσει όσο το δυνατόν λιγότερη ζημιά γίνεται, ακόμα και στους «κακούς» που πολεμάει (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τέρας που αρνείται να βλάψει για να το πάνε σε διαστημικό ζωολογικό κήπο). Ποτέ δεν είναι βαρετό να βλέπεις τον Superman να σώζει τους απλούς πολίτες γεμίζοντας τους ελπίδα και αποτελώντας σύμβολο προστασίας και αγάπης, και η ταινία του James Gunn δεν έχει έλλειμμα τέτοιων σκηνών.

Ο πρωταγωνιστής David Corenswet ενσαρκώνει με φοβερό τρόπο την διπλή ταυτότητα του πρωταγωνιστή με τη nerdy και ταυτόχρονα ηρωική φύση του.

Ο διάλογος με την Lois Lane περικλείει την προσωπικότητα του Superman στην ταινία:

Lois: «Νομίζεις ότι όλα και όλοι είναι όμορφα.»
Clark Kent: «Ίσως αυτό να είναι το αληθινό punk rock.» 

Θεωρώ πολύ θετικό της πλοκής την αποκάλυψη του υπόλοιπου μηνύματος των αληθινών γονιών του Clark Kent, επειδή δίνει στον ήρωα την ευκαιρία της αμφισβήτησης των κινήτρων των πράξεων του και ένα ουσιαστικό character development, χωρίς το οποίο ο χαρακτήρας θα ήταν επιφανειακός και στάσιμος σε όλη την διάρκεια της ταινίας.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις πραγματικά θετικούς αντρικούς χαρακτήρες στο σινεμά, κάτι το οποίο λείπει εδώ και χρόνια από το Hollywood. Αυτό φαίνεται ότι άγγιξε πολύ έντονα το κοινό, το οποίο έχει πλημμυρίσει τα social media με μία διάθεση ελπίδας και αγάπης επηρεασμένο από την ταινία.

Honorary mention ο Lex Luthor και η Lois Lane με το εξαιρετικό casting.

Δράση/CGI/Φωτογραφία

Όπως περιμένει κανείς από μία ταινία του James Gunn, οι μάχες σε συνδυασμό με το καλό CGI και τις κινήσεις της κάμερας είναι εξαιρετικές και όπως δεν τις έχουμε δει ποτέ σε ταινία του Superman. Θεωρώ ότι κανείς δε θα μείνει παραπονεμένος από αυτό το κομμάτι της ταινίας

Ατμόσφαιρα βγαλμένη από comic

Το πιο κοντινό παράδειγμα για να εξηγήσω την ατμόσφαιρα της ταινίας είναι τα Spider-Man του Sam Raimi. Τα πολύχρωμα σκηνικά, οι διάλογοι, το χιούμορ και η έλλειψη ωμής ρεαλιστικότητας όπως είδαμε στο The Batman του Matt Reeves ή στο Man of Steel του Jack Snyder, ταιριάζει πολύ στον χαρακτήρα του Superman και εξυπηρετεί πολύ πετυχημένα το όραμα του σκηνοθέτη.

Τραγούδι στο τέλος της ταινίας

Βασικά απλά μου άρεσε πολύ το τραγούδι Punkrocker στο τέλος της ταινίας και ήθελα να το προσθέσω στο κείμενο. Αναμενόμενο από ταινία του James Gunn να έχει άψογο soundtrack.

Ας δούμε τώρα τα αρνητικά:

Έλλειψη συναισθηματικού βάρους

Η αλήθεια είναι πως παρά την παρουσίαση του Superman ως καλόκαρδου ήρωα, η ταινία δεν κατάφερε να μου προκαλέσει την συναισθηματική φόρτιση και την έμπνευση που θα ήθελα. Όταν μιλάμε για έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι το σύμβολο της ελπίδας και της αγάπης, υπάρχουν τεράστιες προοπτικές για σκηνές γεμάτες συναίσθημα που θα συγκινήσουν τον θεατή, όπως για παράδειγμα στα Spider-Man του Sam Raimi. Η ταινία τελείωσε και πέρα από την ελαφριά απογοήτευση που ένιωσα, αισθανόμουν απλά οκέυ, το οποίο δεν είναι κακό, αλλά θα μπορούσε να είναι πολλά παραπάνω.

Απ’ ό,τι βλέπω στα social media παρόλα αυτά, πολύς κόσμος συγκινήθηκε από τα ελπιδοφόρα μηνύματα και τον τελικό μονόλογο του Superman στον Lex Luthοr, το οποίο είναι πολύ όμορφο και ίσως να δείχνει απλά ότι εγώ έχω πολύ υψηλές απαιτήσεις.

Χαοτικό σενάριο

Ίσως η λέξη «χαοτικό» να είναι λίγο βαριά, αλλά η ταινία σε αρπάζει αρκετά απότομα από τον λαιμό και σε ρίχνει στο μέσο μίας ιστορίας που έχει ήδη ξεκινήσει. Το pacing από εκεί και πέρα είναι αρκετά περίεργο.  Σημαντικά γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί εξηγούνται μέσα από την συνέντευξη με την Lois, ενώ το όλο chapter που ο Superman είναι στην φυλακή να κρατάει παραπάνω από ότι θα έπρεπε και σαν να παγώνει λίγο τον ρυθμό της ταινίας.

Επιπλέον, μαζί με την comic book ατμόσφαιρα έρχονται και μερικές λογικές υπερβάσεις που πρέπει να κάνει ο θεατής, όπως το αρκετά χαζό αλλά σημαντικό για την πλοκή γεγονός του expose του Lex Luthor από την ανόητη κοπέλα του και τις selfie που στέλνει στον ανεξήγητα ελκυστικό για τις γυναίκες δημοσιογράφο της Daily Wire.

Οι πολλοί χαρακτήρες που παρουσιάζονται επίσης δεν βοηθάνε την πλοκή.

Πολλοί χαρακτήρες

Όπως φοβόμουν για τον James Gunn, ο σκηνοθέτης δεν μπόρεσε να κρατηθεί από τη συνήθεια του να δημιουργεί ομάδες ιδιόρρυθμων χαρακτήρων οι οποίοι τελικά συνεργάζονται για να νικήσουν την απειλή (βλ. Guardians of the Galaxy, The Suicide Squad, Creature Commandos). Η ταινία περιλαμβάνει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες, ειδικά όταν μιλάμε για την πρώτη προσθήκη μίας solo ταινίας υπερήρωα, οι οποίοι ενώ παρουσιάζουν ενδιαφέρον και έχουν καλό casting, τελικά υπερφορτώνουν την πλοκή. Πρώτον, δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να αναπτυχθούν αρκετά και κατ’ επέκταση καταλήγουν πολλές φορές να κλέβουν την παράσταση από τον Superman ο οποίος θα ήθελα να είχε πιο κεντρικό-ηγετικό ρόλο.

Αυτό με φέρνει στο επόμενο παράπονο:

O «Αδύναμος» Superman

Η αλήθεια είναι ότι σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται νικημένος ή εξουθενωμένος. Αυτό προκαλεί από μόνο του ανάμεικτα συναισθήματα, ειδικά όταν πρόκειται για τον Superman τον οποίο περιμένεις να είναι περισσότερο κυριαρχικός για ευνόητους λόγους.

Καταλαβαίνω ότι η πλοκή εξηγεί την «αδυναμία» του λόγω της μάχης κυριολεκτικά με τον κλώνο του εαυτού του ο οποίος κατευθύνεται από μία ιδιοφυία που τον έχει μελετήσει επί χρόνια, καθώς και την αποδυνάμωση του από τον Κρυπτονίτη στο κλουβί αλλά και την τάση του ήρωα να μην χρησιμοποιεί όλη του την δύναμη για να μην βλάψει κανέναν. Επιπλέον, προφανώς είναι σημαντικό αφηγηματικό σημείο ο πρωταγωνιστής να φτάνει στο lowest point προτού δικαιωθεί, καθιστώντας την άνοδο του πιο ικανοποιητική, το οποίο μπορεί να δικαιολογεί την «αδύναμη» κατάσταση του μέχρι πριν το τελευταίο act.

Παρόλα αυτά, η δικαίωση που έρχεται στο τέλος της ταινίας, αν και περιλαμβάνει ένα εντυπωσιακό sequence μάχης, δεν καταφέρνει κατά την γνώμη μου να ισορροπήσει το πόσο νικημένος είναι σε όλη την υπόλοιπη ταινία.

Επιπλέον, σε συνδυασμό με το προηγούμενο point, το γεγονός ότι σχεδόν σε όλη την ταινία ο Superman πρέπει να σωθεί ή να βοηθηθεί από κάποιον άλλο (είτε από τον Mister Terrific είτε από τον Krypto στην τελική μάχη) γίνεται με τρόπο που τελικά υπονομεύει τον ίδιο τον ήρωα και δεν τον αφήνει να αναδειχθεί σε όλο του το μεγαλείο.

Ο αντίλογος ότι ο σκηνοθέτης επίτηδες παρουσιάζει τον Superman με ελαττωμένη σωματική δύναμη για να αναδείξει τη δύναμη του χαρακτήρα του είναι κατανοητός, απλά θα ήθελα λίγο περισσότερο solo δυνατό Superman, κάτι το οποίο με απογοήτευσε.

Πολιτικά μηνύματα

Δε θα συμφωνήσω με την κρίση πολλών ότι η ταινία είναι woke. Σε καμία περίπτωση δεν είδα κάτι τέτοιο.

Παρόλα αυτά είναι αρκετά προφανής ο παραλληλισμός του πολέμου που σταματάει ο Superman με τον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης.

Το Ισραήλ παρουσιάζεται ως το επεκτατικό κακόβουλο κράτος με τα τανκ και τους στρατιώτες που συνεργάζεται με τους πλούσιους για να εισβάλει σε μία αθώα χώρα, ενώ η Παλαιστίνη είναι ο άμαχος πληθυσμός με τα ανήμπορα παιδάκια που περιμένουν να τους επιτεθούν.

Πέρα από την προφανή απλοϊκότητα που παρουσιάζεται η όλη διαμάχη, θα προτιμούσα μία ταινία για τον Superman να μην περιλάμβανε με τόσο οφθαλμοφανή τρόπο πολιτικά μηνύματα για τη σύγχρονη πραγματικότητα.

ΤΕΛΙΚΑ:

Η ταινία Superman του James Gunn έχει αρκετά ελαττώματα που αφορούν κυρίως την έλλειψη συναισθηματικού βάθους, την πλοκή και την ποικιλία δευτερευόντων χαρακτήρων που βάζουν πολλές φορές τον πρωταγωνιστή στο περιθώριο. Το ισχυρότερο σημείο της ταινίας είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται ο καλόψυχος ήρωας, κάτι το οποίο προς έκπληξη μου, έχει μείνει στη σκέψη μου για μέρες αφού είδα την ταινία.

Η ταινία είναι αρκετά καλή παρουσιάζοντας ένα θετικό πρότυπο που δύναται να εμπνεύσει, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη.

Προσωπική βαθμολογία: 3,5/5