Το πιο πρόσφατο δημιούργημα της ψυχαγωγίας των «woke»1 δείχνει ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την πολιτική στάση παρά τη δημιουργία όμορφης ή ουσιαστικής τέχνης.
Στο τελευταίο comic του Captain America της Marvel, ο ναζιστής supervillain2 «Red Skull» αποτελεί μια παρωδία ενός από τους αγαπημένους στόχους των woke – τον Καναδέζο ψυχολόγο Jordan Peterson.
Στην ιστορία, ο Red Skull έχει «10 κανόνες για τη ζωή», ενθαρρύνει τους νέους να «βρουν σκοπό» και μιλάει για «χάος και τάξη». Αυτά είναι εύκολα αναγνωρίσιμα αποσπάσματα και μαθήματα που αντλούνται από το διάσημο βιβλίο του Peterson 12 Rules for Life: Ένα αντίδοτο στο χάος, το οποίο πούλησε πέντε εκατομμύρια αντίτυπα.
O Red Skull συνδέεται με βασικές διδασκαλίες του ψυχολόγου Jordan Peterson σε μία προσπάθεια να συνδεθεί ο τελευταίος με ναζιστικές ιδέες.
Για τους woke, η ποπ κουλτούρα… και βασικά όλη η ψυχαγωγία… συνιστούν απλώς ένα σύνολο εργαλείων για τον προσηλυτισμό στην προοδευτική νοοτροπία.
Το βραβευμένο με Grammy ραπ τραγούδι WAP της Cardi B επαινέθηκε, όχι για τη λυρική ιδιοφυΐα του, αλλά για το ότι ήταν ένας «ενδυναμωτικός ύμνος» που επιτίθεται στην «πατριαρχία». Στην πραγματικότητα, οι στίχοι μοιάζουν περισσότερο με αυτό που θα βρει κανείς σκαλισμένο στον τοίχο μίας δημόσιας τουαλέτας.
Παρομοίως, το τελευταίο μουσικό βίντεο του ράππερ Lil Nas X για το τραγούδι του Monterno (Call me by my name) γιορτάστηκε για το γεγονός ότι ήταν «ολοφάνερα queer».3
Το βίντεο, στο οποίο ο κ. Nas X, πέφτει στην κόλαση για να συμμετάσχει σε μια μάλλον χυδαία παράσταση με τον διάβολο, έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τις εποχές που εμφανιζόταν στην Sesame Street.
Αλλά όταν ο στόχος είναι η παραγωγή υποτιθέμενων συγκλονιστικών, σατανικών εικόνων – ένα μοτίβο του Marilyn Manson που εξαντλήθηκε πριν από 20 χρόνια -, η μετάβαση από τον Elmo στην αγκαλιά του Lucifer και η πώληση παπουτσιών που φέρεται ότι περιείχαν ανθρώπινο αίμα, αποτελούν μια φυσική εξέλιξη της σταδιοδρομίας.
Είναι αυτή η φυσική εξέλιξη των ανερχόμενων καλλιτεχνών της μουσικής βιομηχανίας;
Ο υπερβολικά πολιτικός χαρακτήρας αυτών των παραστάσεων δεν είναι μόνο ανιαρός, αλλά και απωθεί τους καταναλωτές.
Η σελίδα κριτικής της ποπ κουλτούρας, Rotten Tomatoes, έγινε πλέον διάσημη για τη συνεχή παραγωγή κριτικών που διαφέρουν πάρα πολύ από τις απόψεις του κοινού.
Η Αυστραλή stand-up comedian Hannah Gadsby, στην ταινία της Nanette σε συνεργασία με το Netflix, σημείωσε 100% ποσοστό επιτυχίας με τους κριτικούς, αλλά μόνο 26% με το κοινό.4
Η κωμωδία του Dave Chappelle Sticks and Stones σημείωσε σκορ επιτυχίας 99% με το κοινό, αλλά 35% με κριτικούς, οι οποίοι ισχυρίστηκαν: «δεν θα προκαλέσει πολλά γέλια».
Παρομοίως, ο ξεκάθαρα συντηρητικός ιστότοπος ειδήσεων της Αμερικής, The Daily Wire, έχει εισέλθει στον χώρο της ψυχαγωγίας με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία: Run, Hide, Fight. Και (εντελώς προβλέψιμα) οι κριτικοί του έδωσαν 44%, ενώ το κοινό του έβαλε 93%.
Η πολιτική πάντα ήταν εγχυμένη στην τέχνη. Ο ίδιος ο Captain America – ο οποίος δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1940 – ήταν μια έκφραση αμερικανικών αξιών που προσπάθησε να ενώσει τους Αμερικανούς γύρω από έναν κοινό εχθρό.
Αλλά αυτό που κάνουν τώρα οι woke είναι να χρησιμοποιούν ανοιχτά την ποπ κουλτούρα και τους καθιερωμένους χαρακτήρες για να ενημερώνουν το κοινό για την πολιτική· και μέρος της διαδικασίας, ο διχασμός των ανθρώπων.
Αυτή η στρατηγική δεν έχει σχεδιαστεί μόνο για την προώθηση της πολιτικής ατζέντας τους, αλλά διασφαλίζει ότι μπορούν εύκολα να απορρίψουν την κριτική για το έργο τους.
Οποιαδήποτε κριτική ορισμένων ποπ σταρ όπως η Cardi B, η Beyonce και η Ariana Grande, συχνά απορρίπτεται ως απλώς ρατσιστική ή σεξιστική. Επομένως, οι καλλιτέχνες καθησυχάζονται για την δημιουργική ιδιοφυΐα τους ενώ οι κριτικοί χαρακτηρίζονται ως αμόρφωτοι, βλάχοι.
Ο χλευασμός προς αυτούς που κοροϊδεύουν τον Peterson – για να αντιταχθούν στην παρωδία του έργου του – λέει επίσης πολλά.
Οι δημοσιογράφοι του πληκτρολογίου, αυτοί που βομβαρδίζουν το Twitter με ιστορίες, επιτίθενται στον Peterson πως είναι «σοκαρισμένος», «αναστατωμένος» και «τρελός». Ο παραλογισμός της χρήσης των διδασκαλιών ενός ακαδημαϊκού που έχει περάσει τα τελευταία 30 χρόνια προσπαθώντας να καταλάβει τις φρίκη των ολοκληρωτικών καθεστώτων του ναζισμού και του κομμουνισμού, με την ελπίδα ότι η κοινωνία μπορεί να αποφύγει να επαναλάβει τα ίδια λάθη, προφανώς δεν έγινε αντιληπτή από αυτούς.
Αλλά, πάλι, το να χάνουν την ουσία είναι μία βασική λειτουργία των woke.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ακούμε ένα κομμάτι μουσικής ή παρακολουθούμε μια ταινία. Οι πιο ενδιαφέρουσες, επιτυχημένες και ανθεκτικές ιστορίες τείνουν να μας λένε κάτι για την ανθρώπινη κατάσταση και ψυχοσύνθεση.
Επομένως, όταν αισθανόμαστε ότι ελέγχονται, κοροϊδεύονται ή προσβάλλονται από πλούσιους, διάσημους, ατάλαντους «διασκεδαστές» – που προτιμούν να μας χλευάζουν παρά να αφιερώσουν χρόνο για να μάθουν και να τελειοποιήσουν μια τέχνη για την παραγωγή τέχνης υψηλής ποιότητας – είναι λογικό ότι θα γυρίσουμε την πλάτη και θα πάμε αλλού.
Καθώς οι woke καλλιτέχνες, και οι κριτικοί που τους επευφημούν, συνεχίζουν να παράγουν μπουρδολογίες και να επιμένουν ότι είναι «εκπληκτικές και γενναίες», δεν θα πρέπει να εκπλαγούν αν αποστραφούμε το περιεχόμενο που μας μισεί και μας προσβάλλει ανοιχτά.
Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από spectator.com.au
Σημείωση από τον επιμελητή της μετάφρασης:
Αξίζει νομίζω να προσθέσω και την αντίδραση του Jordan Peterson απέναντι στην κοροϊδία του από την Marvel:
https://youtu.be/3u5cMqItvCc
To κείμενο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Τάσο Ξύδη
Παραπομπές:
- woke: Η πράξη του να το παίζεις ότι νοιάζεσαι πολύ για ένα κοινωνικό ζήτημα.
- Supervillain: o “κακός” σε μία ιστορία ο οποίος έχει υπερδυνάμεις
- queer: ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα
- https://www.rottentomatoes.com/m/hannah_gadsby_nanette
