Μετά από τις τελευταίες μεγαλειώδεις και ιστορικές συγκεντρώσεις αλλά και τις καταιγιστικές αποκαλύψεις σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών, καθίσταται σαφές ότι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει κλονιστεί και είναι εμφανής η παρακμή του πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που εκφράζεται μέσω μίας απάνθρωπης χυδαιότητας που εκστομίζεται από επίσημα κυβερνητικά χείλη. Άλλωστε ο υπουργός Υγείας (σίγουρα όχι ψυχικής καθώς όποτε τον ακούμε συγχυζόμαστε) Άδωνις Γεωργιάδης, επιχείρησε με τον πιο λαϊκίστικο και αποπροσανατολιστικό τρόπο, να αντιπαραβάλει μία ολόκληρη κοινωνία που βράζει και απαιτεί δικαιοσύνη («δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς»), με τον όχλο που απελευθέρωσε τον Βαραββά…
Αυτή είναι η «Νέα» Δημοκρατία που έκανε τη δικαιοσύνη δεκανίκι της (από τις υποκλοπές μέχρι σήμερα) και υποβάθμιζε συστηματικά το έγκλημα των Τεμπών τόσο καιρό. Μάλιστα τώρα επιχειρεί να υποβαθμίσει και τον συσπειρωμένο ελληνικό λαό που ζητά να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αλλά αφού τόλμησε ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης πρόσφατα να μιλήσει «αγιογραφικά», αξίζει να του θυμίσουμε τι λέμε στο σύμβολο της πίστεως… «Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα και ταφέντα…». Σε ένα κείμενο δογματικού χαρακτήρα, το οποίο λέγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια από γενεές γενεών, υποδεικνύεται ο πολιτικός υπεύθυνος για τον θάνατο του Χριστού και γίνεται μία ξεκάθαρη καταγγελία της εξουσίας. Άλλωστε «οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν·» (Μάρκ. 10:42).
Αυτή η αναφορά του Ποντίου Πιλάτου όμως στο σύμβολο της πίστεως, δεν έχει μόνο ιστορικό χαρακτήρα. Δεν είναι ένα ακόμη «fun fact». Άλλωστε σε ένα συμπτυγμένο (όσο γινόταν) δογματικό κείμενο απουσιάζουν τα ονόματα των Αποστόλων ή άλλες ιστορικές λεπτομέρειες. Τα μόνα δύο ξεχωριστά πρόσωπα που αναφέρονται είναι αυτό της Παναγίας η οποία γέννησε τον Χριστό και του Ποντίου Πιλάτου, του υπεύθυνου για τον θάνατο του Χριστού. Μάλιστα και στο προγενέστερο Σύμβολο των Αποστόλων αναφέρεται: «γεννηθέντα ἐκ Μαρίας τῆς παρθένου, παθόντα ὑπό Ποντίου Πιλάτου, σταυρωθέντα, θανόντα, καί ταφέντα». Και στις δύο περιπτώσεις, στο σύμβολο της πίστεως υποδεικνύεται ο πολιτικός υπεύθυνος για τον θάνατο του Χριστού. Και αφού δεν ανέλαβε την ευθύνη του τότε και ένιψε τας χείρας του, ανέλαβαν αναρίθμητοι Χριστιανοί όλων των δογμάτων, να θυμούνται το όνομά του για χιλιετίες στις προσευχές τους πρωί και βράδυ, στις ακολουθίες και τις Λειτουργίες τους. Αλλά σήμερα, όπως είπε η Μαρία Καρυστιανού: «οι φερόμενοι ως αθώοι βαστάνε εμμονικά τους τίτλους τους και αποποιούνται χωρίς επιχειρήματα την όποια ευθύνη. Αυτοπαρουσιάζονται ως άμεμπτοι και άμοιροι ευθυνών. Ντροπή!»
Η χριστιανική λειτουργία πρέπει να είναι προφητική, να αναγγέλλει τη σωτηρία στο όνομα του Χριστού αλλά και να καταγγέλλει ό, τι στέκεται εμπόδιο σε αυτή, όπως τη προσβολή του Θεού ως ζωντανή εικόνα που είναι οι συντετριμμένοι, από τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία, άνθρωποι. Ο Θεός μας δεν είναι ένας Θεός ουδέτερος, αλλά παίρνει ξεκάθαρα θέση υπέρ των φτωχών και των αδικημένων. Των αδικημένων συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, με τους οποίους συντάσσεται όλη η ελληνική κοινωνία, η οποία ζητά δικαιοσύνη και βράζει εδώ και καιρό.
«Τόλμησαν να πουν πως η κόρη μου θυσιάστηκε. Θυσίες πολιτών στον βωμό ποιου Θεού, ακριβώς; Δεν μας είπαν. Του δικού τους Θεού, του χρήματος που υπηρετούν».
-Από την ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού στις 27/2
Όπως είχα αναφέρει και στο τελευταίο άρθρο μου1, το έγκλημα των Τεμπών πρέπει να μας εξοργίζει και να μας ωθεί στο να απαιτούμε δικαιοσύνη και αλλαγή σε αυτόν τον τόπο, όχι να κάνουμε μετριοπαθείς δηλώσεις… Ο Χρυσόστομος το λέει ρητά ότι η οργή είναι η φυσική δύναμη που εμφυτεύθηκε μέσα μας από τον Θεό για να βοηθούμε τους αδικουμένους.2 Ο άγιος Διάδοχος Φωτικής (τον 5ο αιω μ.Χ.) λέει: «Είναι λάθος να νομίσουμε πως η οργή οφείλει να λείψει ολότελα από τη ζωή του χριστιανού. Αυτό το οποίο ξεριζώνει είναι ο στρεβλός προσανατολισμός της, δηλαδή η χρήση της για την ικανοποίηση του εγωισμού του».3 Χαρακτηριστικό παράδειγμα στρεβλού προσανατολισμού είναι αυτή του Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος λέει: «να αντιδράτε με οργή, γιατί είναι προσβλητικό για την παράταξή μας»4. Αντίθετα, ο Παύλος Ασλανίδης (πατέρας θύματος της τραγωδίας των Τεμπών) καλεί τον κόσμο να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια ειρηνικά και ακομμάτιστα.5
Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος, όπως και άλλοι μητροπολίτες και ιερείς, έδωσαν το δυναμικό παρόν στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη
Δικαιοσύνη και Αλήθεια ήταν τα δύο βασικά αιτήματα του ελληνικού λαού. Ο Θεός μας είναι Δικαιοσύνη, Αλήθεια και Αγάπη, αλλά έμπρακτη («κατ’ ἐνέργειαν») αγάπη και έλεος προς κάθε αναγκεμένο, αφού ο ίδιος ο Χριστός μας έδειξε τον αναγκεμένο ως Θεό. Η πίστη μας δεν είναι (ή μάλλον δεν θα πρέπει να είναι) ένα ηθικιστικό και ατομοκεντρικό σύστημα καθωσπρεπισμού. Όπως σημείωνε ο Κωστής Μοσκώφ: «Η Αγάπη, η μετουσίωση του ανθρώπου από «άτομο» – Εγώ για το Εγώ του, σε «πρόσωπο» – Εγώ προς-όψιν, «Εγώ στραμμένου προς τον άλλο»- ερωτευμένη ύπαρξη, εκτυλίσσεται έτσι διαπροσωπικά αρχικά για να εκτυλιχτεί στην ανάπτυξή της και ολικά. Η ερωτευμένη ύπαρξη έχοντας διαπεράσει τον δερμάτινο χιτώνα του μοναχικού Εγώ της, έχει πάρει ήδη τον δρόμο που θα την οδηγήσει, ξεπερνώντας το συγκεκριμένο ατομικό αντικείμενο της Αγάπης της στο να μετουσιώσει τον εαυτό της, το Εγώ της, όχι πλέον σε «Εσύ» αλλά σε «Εμείς».»
Αυτό το «Εμείς» είναι που έβγαλε ενωμένη όλη την Ελλάδα στους δρόμους, «ξεπερνώντας το βεληνεκές των υπαρχόντων κομματικών συνδυασμών», όπως πολύ σωστά έγραψε πρόσφατα ο καθηγητής Θανάσης Παπαθανασίου. Ο υποτιθέμενος «διχασμός» στον οποίον αναφέρθηκε κατά την εισήγησή του στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός6 δεν υφίσταται. Επομένως, η ίδια η κυβέρνηση είτε ζει σε μία ψευδαίσθηση, καθιστώντας την επικίνδυνη αφού δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, είτε ψεύδεται και θέλει να σπείρει η ίδια τον διχασμό.
Τέλος, ας θυμόμαστε πως οι κοινωνικοί αγώνες συνιστούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του Χριστιανού, ο οποίος ζει μέσα στον κόσμο και δεν προσπαθεί να αποκοπεί από αυτόν (σε αντίθεση με άλλες θρησκευτικο-πνευματικές παραδόσεις). Δίνει ζωντανή μαρτυρία στο πλευρό των αδικημένων και αγωνίζεται ενεργά αφού έχει διπλή ευθύνη. Πρώτα ως ενεργός πολίτης μίας δημοκρατικής χώρας και δεύτερον ως Χριστιανός. Έτσι, μιας και ετοιμαζόμαστε για την Σαρακοστή ας κλείσουμε με το παρακάτω απόσπασμα του Προφήτη Ησαΐα (Ησαΐας 58:5-9)
«Η νηστεία όπως τη θέλω εγώ (λέει ο Κύριος), δεν είναι για να κακουχείστε για μια μέρα και το κεφάλι κάτω να το σκύβετε, καθώς το βούρλο, με ρούχα πένθιμα και να κάθεστε στη στάχτη. Νηστεία το λέτε εσείς αυτό, μέρα αρεστή σε εμένα, τον Κύριο; Η νηστεία που θέλω εγώ είναι ετούτη: Να σπάτε των αδικημένων τα δεσμά, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, τους καταπιεσμένους να απελευθερώνετε και να συντρίβετε κάθε ζυγό».
Παραπομπές & Πηγές Φωτογραφιών
- Άρθρο: «δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς» – Ραφαήλ Μιχαηλίδης
- Χρυσόστομος, Ομιλία κγ’ εις την Β’ προς Κορινθίους, PG 61
- Αγίου Διαδόχου Φωτικής, Τα εκατόν γνωστικά κεφάλαια, Άγιον Όρος – Θεσσαλονίκη 1977
- Short Αδ. Γεωργιάδη
- Παύλος Ασλανίδης για συλλαλητήρια για Τέμπη: «Θέλουμε ειρηνικά και ακομμάτιστα τον κόσμο έξω»
Φωτογραφία Εξώφυλλου: Ραφαήλ Μιχαηλίδης
Αεροφωτογραφία διαδήλωσης: Kathimerini.gr
Φωτογραφία πανό: Tovima.gr
Φωτογραφία Μητροπολίτη Φθιώτιδος: orthodoxianewsagency.gr
Βιβλιογραφία
Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ορθόδοξη Θεολογία: Μία προκήρυξη, Θανάση Ν.Παπαθανασίου, Εκδόσεις Ακρίτας, Ν.Σμύρνη, 2001
Και Χριστός και Μαρξ, Φερνάντο Καρντενάλ, Μιγκέλ ντ’ Έσκότο, Ερνέστο Καρντενάλ, Μτφ: Βαγγέλης Νιάνιος, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1986
