– Δεν έχω χρόνο σήμερα, άστο γι’ αύριο.

Καθημερινό στοίχημα: να βρούμε αυτόν τον πολυπόθητο χρόνο.

————————————————————————————————————

– Τρέχω συνέχεια τις τελευταίες εβδομάδες. Μέχρι και τα Σαββατοκύριακα δεν ξεκουράζομαι.

Υποχρεώσεις χωρίς τέρμα, χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες συνώνυμα του άγχους και του ιλίγγου.

————————————————————————————————————

– 5 μέρες έμειναν. Άντε να έρθουν οι διακοπές, να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω.

Μετατροπή της ζωής σε άτακτο πλήθος ατελείωτων βασανιστικών ωρών που επιθυμούμε να σκοτώσουμε. Το παρόν συνθλίβει, το μέλλον η μόνη σωτηρία.

————————————————————————————————————

– Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ τώρα.

Συνθήκες τόσο απαιτητικές που στραγγίζουν κάθε δύναμή μας για σκέψη, μια διαδικασία που προϋποθέτει στοιχειώδη πνευματική διαύγεια. Ο στοχασμός ως δυνατότητα έχει ακυρωθεί προ πολλού.

————————————————————————————————————

– Πήγαμε για λίγες μέρες χωριό ν’ ανοίξει το μάτι μας. Να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα.

«Γιατί, σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις ο άνθρωπος, χωρίς καμιάν ανάγκη, να προτιμάει να ριζώνει και να ζει σε κείνα τα μέρη της πόλης όπου δεν υπάρχουν ούτε περιβόλια, ούτε συντριβάνια, όπου περισσεύει ο βούρκος, η μπόχα κι άλλες βρομιές;».

Φ. Ντοστογιέφκσι, Έγκλημα και τιμωρία

———————————————————————————————————–

– Κούραση… Καλά να ’μαστε να τρέχουμε.

Υπερηφάνεια και καμάρι που καταφέραμε να βγούμε και σήμερα αρτιμελείς από τον καθημερινό στίβο στον οποίο μας έχουν χώσει –ή τον οποίο εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει.

————————————————————————————————————

– Ναι, ναι θα φύγουμε, Ελένη μου, για 6 μέρες ν’ αλλάξουμε παραστάσεις.

Ρουτίνα ασφυκτική. Πράξεις που επαναλαμβάνονται με ακρίβεια ρολογιού. Μέρες όμοιες, άνθρωποι πανομοιότυποι, απαντήσεις αναμενόμενες, συζητήσεις που ανακυκλώνονται. Ζήτημα ζωής και θανάτου η διαφυγή.

————————————————————————————————————

– Αγαπημένο μου ημερολόγιο, κάθε πρωί ξυπνώ στις 6:45, φτιάχνω έναν καφέ στα γρήγορα, μπαίνω στο αμάξι πριν τις 7:30 για να προλάβω την κίνηση. Φτάνω γραφείο όπου δουλεύω 8:00-16:00, επιστρέφω κατά τις 17:00, κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω, πέφτω για ένα γρήγορο ύπνο. Ξυπνώ, μαζεύω το σπίτι, βγαίνω για ένα σούπερ μάρκετ, και το βράδυ για χαλάρωση βλέπω κάτι στην τηλεόραση. Για ύπνο μέχρι τις 23:30. Αύριο; Αύριο πάλι τα ίδια. Απλώς αντί για σούπερ μάρκετ, έχω να πάω οδοντίατρο.

Ζωή στα όρια της ευτυχίας. Τουλάχιστον υπάρχει ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.

————————————————————————————————————

Γιατί;

Γιατί σήμερα οι άνθρωποι να τρέχουν σαν μανιακοί, να μιλούν σαν αυτιστικοί, να κοιτούν εμμονικά τον λεπτοδείκτη, να ακροβατούν μεταξύ ισορροπίας και τρέλας;

Ο κοινός πολίτης, ο μέσος νους δυσ-τυχεί μέσα στη γυάλα που είναι κλεισμένος. Επιθυμεί να τη σπάσει για να ελευθερωθεί, αλλά η ανασφάλεια κι ο φόβος τον εμποδίζουν –ίσως και η έλλειψη αληθινών κινήτρων.

Θα βρει, άραγε, ο άνθρωπος μια μέρα το σθένος και μια πραγματική αιτία για να λύσει τα δεσμά του; Ας φανταστεί ο καθένας μας τι θα μπορούσε να συμβεί αν τα έσπαγε και τι θα συμβεί αν μείνει δεμένος.