Παραθέτω αυτόν τον λίγο περίεργο και μακάβριο τίτλο στο κεφάλαιο 2022 του βιβλίου της ζωής μου. Μία μικρή συνέχεια του περσινού άρθρου  «2022 τίτλος άγνωστος …»

Κάνοντας μία “αστεία” αυτοκριτική όλοι πιστεύω θα πιάσουμε ένοχο τον εαυτό μας στο έγκλημα της σκέψης “θέλω να πεθάνω”(”πάτα με”,”να πηδήξω τώρα”, κλπ). Όχι απαραίτητα με την σοβαρότητα που αρμόζει σε αυτή την έκφραση αλλά μπροστα σε μία δυσκολία στη δουλειά, τη σχολή, το σπίτι, σε ένα «cringe» αστείο ενός φίλου ή σε μια σκέψη για κάτι που μας “στοιχειώνει” ακόμα ενώ έγινε στο δημοτικό. Ο θάνατος άλλωστε είναι μια πολύ σίγουρη διαφυγή από όλα τα επίγεια μας προβλήματα.

Αναμφισβήτητα, δε, υπάρχουν και οι περιπτώσεις, ευελπιστώ λίγες αν όχι μηδαμινές, αν και κρατάω μικρό καλάθι, όπου η χρήση της έκφρασης έγινε με συναίσθηση της έννοιάς της. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι είμαστε τελείως διαφορετικοί και όπως οι δυσκολίες στις ζωές μας είναι διαφορετικές, έτσι και η επιρροή τους πάνω μας.

Δεν πιστεύω πως ο όρος ‘’αυτοκτονία’’ είναι καινούργιος για κανέναν, αλλά ταυτόχρονα προσεύχομαι να μην είναι οικείος.

Έφτασα στα όρια μου

Δεν αντέχω άλλο

Θέλω να πεθάνω…

Θέλεις πραγματικά να πεθάνεις αλλά όχι με την έννοια που πιστεύεις. Γιατί εστιάζεις στον θάνατο και όχι στη ζωή.

Όλοι πρέπει να ελπίζουμε και να επιδιώκουμε τον θάνατο. Τον θάνατο των παθών μας. Έναν πνευματικό θάνατο που θα μας επιτρέπει να μεταβούμε στο επόμενο στάδιο της ζωής μας. Να ξεφλουδίσουμε ‘όπως τα φίδια και να αφήσουμε πίσω μας καθετί ζημιοφόρο για την ψυχή μας το οποίο ταυτόχρονα επιτάσσει την ψευδή επιθυμία για θάνατο, θάνατο μόνο σωματικό. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κολλημένος στα επίγεια πάθη κανείς φοβάται περισσότερο την ζωή αφού δεν βρίσκει κάποια μεταφυσική προέκταση σε αυτήν.

Κάτι που μου φαίνεται απόλυτα λογικό όταν σκέφτομαι τα λόγια του φίλου μου Τάσου Ξύδη: «Όλα τα πάθη είναι πρακτικά ένας πρόωρος θάνατος του ανθρώπου αφού του αποτρέπουν τη ζωή για την οποία προορίζεται η οποία απαιτεί τη πορεία προς την αγιότητα. Μία ζωή χωρίς πνευματικότητα, κρύβει την απελπισία, στην οποία βυθίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα ο άνθρωπος, αφού χάνει το νόημα της ύπαρξης και κολλάει στα επίγεια κοιτώντας επίμονα το έδαφος. Είναι επομένως ένας ζωντανός νεκρός.»

Κάθε χρόνος, κάθε μήνας, κάθε εβδομάδα, κάθε μέρα ακόμα και κάθε ώρα αποτελεί ευκαιρία για να πεθάνουμε λιγάκι.

Το 2022 επανειλημμένα μου απέδειξε ότι καμία αλλαγή δεν γίνεται εύκολα, όπως κάθε απώλεια είναι δύσκολη. Για αυτόν τον λόγο πονάμε όταν “πεθαίνουμε σωστά” γιατί τα πάθη, τα λάθη και οι αμαρτίες μας αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας, την ευθύνη των οποίων έχουμε εμείς για να ξεφορτωθούμε.

Και η μάχη έχει αρχίσει από εχθές γιατί ο χρόνος είναι μία απάτη. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα όταν περνάμε καλά και αργά όταν βαριόμαστε ή είμαστε δυσαρεστημένοι, ακριβώς επειδή δεν έχει σημασία από μόνος του αλλά από το πώς τον χρησιμοποιούμε. Μία μέρα προκαλεί το αίσθημα του αιώνα στη δουλειά που δεν αγαπάμε και ένα δευτερόλεπτο στα χέρια του ατόμου που αγαπάμε.

Τί κάνουμε λοιπόν; Προσπαθούμε καθημερινά να πεθάνουμε. Για τον εαυτό μας, για τον Θεό, για τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Γιατί αξίζει να πεθάνεις εάν καταφέρεις έστω και λίγο να ζήσεις

Με το σκεπτικό αυτό πραγματικά προσπάθησα να πεθάνω. Δόξα τω Θεώ το 2022 επιφύλασσε μόνο αλλαγές για τη ζωή μου και αναγκαστικά ξεφλούδισα πολλές φορές.

Ευχαριστώ τον Θεό για το 2022 γιατί μου έδωσε ανθρώπους και αναμνήσεις που έκανα να νιώσω ότι ζω και απο τα βαθη της καρδιάς μου εύχομαι το 2023 μας κάνει να αλλάξουμε όλοι δέρμα … έστω και λίγο.

…Ανυπομονώντας για το νέο μολύβι