Ανάλογα με τη στιγμή που διαβάζεις το κείμενο έχουν ειπωθεί ή πλησιάζουν τα καθιερωμένα ανέκδοτα της πρωτοχρονιάς «έχω να φάω από πέρυσι», «έχω να σε δω από πέρυσι» κλπ. Ανέκδοτα εκ πρώτης όψεως λίγο σαχλά, κρύα και σίγουρα χιλιοειπωμένα. Θεωρώ όμως ότι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία – χωρίς να εννοώ να γελάσουμε από ευγένεια φέτος.

 

Η αλλαγή του χρόνου αποτελεί μία γιορτή την οποία ανεξαρτήτως θρησκείας, φύλου, εθνικότητας οι άνθρωποι μοιράζονται παγκοσμίως. Για κάποιους ίσως να μη σημαίνει κάτι παραπάνω από μέρες άδειας, δώρα και πάρτυ. Για κάποιους όμως σηματοδοτεί την ευκαιρία για έμπρακτη και ουσιαστική αλλαγή.

 

Ωστόσο, η πρώτη Ιανουαρίου αποτελεί μία ακόμη κανονική μέρα. Το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμός που γράφουμε στο έτος… ίσως…

 

Έχουμε προγραμματιστεί σήμερα να δίνουμε αξία και βαρύτητα σε συμπεριφορές, καταστάσεις και αλλαγές μόνον όταν αυτές συνοδεύονται από μία διάρκεια… από ένα σερί.

 

“Είναι καλός υπάλληλος, δουλεύει δέκα χρόνια στην εταιρία.”

“Είναι ωραίο ζευγάρι, είναι μαζί τρία χρόνια.”

“Πάω γυμναστήριο, δεν έχω χάσει προπόνηση εδώ και δύο μήνες.”

 

Πολλές φορές δηλαδή εστιάζουμε πολλές φορές εξίσου και στην ποιότητα : αν κάνει καλά ο υπάλληλος την δουλειά του, αν το ζευγάρι ταιριάζει πραγματικά, αν προσέχω να μην τραυματιστώ.

 

Δίνοντας έτσι τόση σημασία στη χρονική συνέχεια, η διακοπή της, έστω και σύντομη με βάσιμες αιτίες δύναται να φανεί θανατηφόρα για την αλλαγή.

 

Η κατανάλωση γλυκού κατά τη διάρκεια δίαιτας λόγου χάρη, ή αλκοόλ από άτομο που κάνει αποτοξίνωση είναι ικανή να του προκαλέσει τύψεις σε βαθμό που θα το οδηγήσουν σε θέση χειρότερη από εκείνη που ξεκίνησε λόγω της διακοπής του σερί του. Το σαμποτάζ αυτό μάλιστα ενισχύεται από το ότι η παρηγοριά στην οποία έχει συνηθίσει όποιος κάνει πχ δίαιτα, είναι ακριβώς το ίδιο το γλυκό και το ποτό που θέλει να κόψει, οδηγώντας τον έτσι σε ένα φαυλοκυκλικό αδιέξοδο.

 

Καταστρέφουμε λοιπόν τους κόπους και τα αποτελέσματα μας κάνοντας την προσπάθεια για αλλαγή ακόμη πιο δύσκολη, αφού η επίτευξη ενός σερί σαν αυτό που χάσαμε φαίνεται πλέον αδύνατη.

Στην προσκόλληση στα σερί δε, ελλοχεύει ακόμη ένας κίνδυνος ο οποίος αντικατοπτρίζει και χαρακτηρίζει την εποχή μας. Το φαίνεσθαι. Με την έμφαση στα σερί σε βάρος της αλλαγής δημιουργούνται οι τέλειες προϋποθέσεις για να μετατρέψουμε την επιθυμία και προσπάθεια για αλλαγή σε ακόμη έναν αγώνα στον οποίο κανείς δεν νικάει πραγματικά διότι δεν υπάρχει κοινή αφετηρία ή τερματισμός.

 

Αποθαρρυνόμαστε έτσι από το να ξεκινήσουμε ένα νέο χόμπι ή να αλλάξουμε κάτι γιατί δεν είμαστε κατευθείαν καλοί σε αυτό ενώ συγκρίνουμε ασταμάτητα τον εαυτό μας με ανθρώπους “καλύτερους” από εμάς…με μεγαλύτερο σερί, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στον κόπο, τις θυσίες και την επιμονή των ατόμων και να εμπνευστουμε, να παραδειγματιστούμε.

 

Δεν είναι σπάνιο δε το παράλληλο σενάριο, όπου έχουμε πάρει την απόφαση για αλλαγή και βρισκόμαστε να δημιουργούμε το σερι μας όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την διαφορετικότητα μας. Όταν δηλαδή το σερί μας είναι ίδιο ή και μεγαλύτερο από κάποιου άλλου, αλλά τα αποτελέσματα μας δεν αντανακλούν κάτι τέτοιο, δημιουργώντας έτσι την ψευδή αίσθηση ότι δεν έχει νόημα η προσπάθεια μας και πως τα αποτελέσματα μας δεν έχουν τελικά και τόση αξία.

 

Ξεχνάμε έτσι για ποιο λόγο θέλαμε εξαρχής να αλλάξουμε και ποιο είναι το πραγματικό νόημα της αλλαγής· το να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, και όχι κάποιος/α άλλος/η.

Και εδώ φανερώνεται η σημασία των πρωτοχρονιάτικων αστείων. Ενώ πράγματι η αλλαγή του έτους δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη εικοσιτετράωρο, είναι αρκετή για να μας παρακινήσει να θέσουμε νέους στόχους και να επιδιώξουμε πραγματική και ουσιώδη αλλαγή στη ζωή μας, ακόμη και αν δεν προηγείται κάποιο σερί.

 

Με την αλλαγή του χρόνου φέτος ας αφήσουμε πίσω μας χαρακτηριστικά, καταστάσεις, συμπεριφορές, οφειλές, έχθρες και ό,τι μας βαραίνει, ακόμη και αν έγινε στις 31 Δεκεμβρίου. Διότι η αλλαγή σηματοδοτείται από την εκκίνηση της και δεν έχει ουσία μόνο όταν φτάσουμε ένα μεγάλο σερί.

 

Η ζωή άλλωστε είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ… οπότε αν περπατήσουμε και λίγο δε χάθηκε ο αγώνας.