Τι  θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Πότε σταματήσαμε να κάνουμε αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας και γιατί; Στο κάτω κάτω ποτέ δεν σταματάμε να μεγαλώνουμε.

Έχω την αίσθηση όμως (και ελπίζω πως έχω άδικο), ότι όσο μεγαλώνουμε σταματάμε να εστιάζουμε τόσο στο τι θέλουμε να γίνουμε και περισσότερο (αν όχι ολοκληρωτικά) στο τι θέλουμε να έχουμε. Κάθε χρόνο σχεδιάζουμε με μεγάλη προσοχή και ενθουσιασμό τη λίστα με όλα όσα θέλουμε να κάνουμε, να δούμε, να δοκιμάσουμε, να απολαύσουμε χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό μα σπάνια σκεφτόμαστε, πόσο μάλλον εστιάζουμε, στο τι θέλουμε ή καλύτερα χρειαζόμαστε να γίνουμε τη νέα χρονιά. Φυσικά πολλοί θέτουμε στόχους όπως να γυμναστούμε ή να περιποιηθούμε τον εαυτό μας, σε υγιή ή ίσως και όχι πλαίσια, αλλά όλα και αυτά ακόμα καταλήγουν στο τι θέλουμε να έχουμε.

Οι άνθρωποι είμαστε ευαίσθητα πλάσματα με εύθραυστο εγωισμό. Προσπαθούμε ολόκληρη τη ζωή μας να αποκτήσουμε και να κατορθώσουμε πράγματα για να αποδείξουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας.

Ο άνθρωπος μπορεί να παλέψει όλη του τη ζωή, να επιτύχει τα μεγαλύτερα μεγαλεία και επιτεύγματα, να κατακτήσει τα ανθρώπινα όρια και όμως δεν θα σταματήσει ποτέ να χρειάζεται.

Πρακτικά μιλώντας χρειάζεται νερό, τροφή και ξεκούραση. Το ανθρώπινο σώμα άλλωστε είναι φθαρτό. Η εύκολη λύση είναι ο τερματισμός των χρειάζομαι εδώ και η ταυτόχρονη εκκίνηση των θέλω. Ο άνθρωπος εξάλλου που χρειάζεται λίγα και θέλει πολλά επιδοκιμάζεται από την κοινωνία ως δυνατός και ανεξάρτητος.

Για πόσο μπορεί όμως ο άνθρωπος να ξεγελάει τα χρειάζομαι της ψυχής του με τα θέλω του εγώ του;

Το κυνήγι των θέλω μας θυμίζει έναν σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Προσπαθούμε συνέχεια να πιάσουμε κάτι χωρίς στην πραγματικότητα να καταφέρνουμε κάτι. Ένα κυνηγητό ύπουλο αφού μας προσφέρει αδρεναλίνη και ελπίδες «θα την πιάσω». Καμιά φορά πέφτουν τρίχες στο πρόσωπό μας και έτσι κυνηγάμε πιο επίμονα ενώ στην πραγματικότητα δεν καταφέρνουμε τίποτα παρά μόνο να μείνουμε στάσιμοι με το ερώτημα «τί ήταν τελικά αυτό που ήθελα» και ένα αίσθημα ματαιότητας.

Καταλήγω έτσι στο συμπέρασμα πως όταν μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω κάποιος που χρειάζεται. Θα ήθελα να γίνω κάποιος ο οποίος δεν θέλει απλά, αλλά γνωρίζει και επιδιώκει όσα χρειάζεται και ταυτόχρονα κάποιος τον οποίο οι γύρω του χρειάζονται. Κάποιος ο οποίος δεν εξυπηρετεί απλά την ανάγκη των γύρω του για παρέα ή οποιοδήποτε άλλο υλικό λόγο αλλά κάποιος τον οποίο η ψυχή τους χρειάζεται. Είμαστε πλασμένοι άλλωστε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» και άρα πολύ τυχεροί, γιατί η συγκεκριμένη οδός αν και δύσκολη είναι πεπατημένη.

Δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, μα ελπίζω το 2024 να γίνω αυτός που χρειάζεται… Εσύ;