Το πρωί της Δευτέρας, 30 Ιανουαρίου 2023, ανοιχτά της Ανδραβίδας ένα ελληνικό αεροσκάφος F-4 κατέπεσε, με τους δύο πιλότους να χάνουν τη ζωή τους. Ο Σμηναγός Ευστάθιος Τσιτλακίδης και ο Υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας, 31 και 29 ετών αντίστοιχα.
Ο πατέρας του Υποσμηναγού αναφερόμενος στον γιό του, είπε: «ως νέος άνθρωπος ο Μάριος είχε πετύχει κάτι πολύ δύσκολο που δεν είναι εφικτό για τους περισσότερους από εμάς: να εκμηδενίσει το “εγώ” του. Το είχε σβήσει από το λεξιλόγιό του. Υπήρχε μόνο το “εσείς”. Δεν εγκατέλειψε και δεν συνέκρινε την Ελλάδα με καμία άλλη χώρα του κόσμου. Μακάρι να τον μνημονεύει η Πατρίδα κάπου – κάπου. Ίσως έτσι αναπαύεται καλύτερα η ψυχή του. Και όπως μου έλεγε όταν τον ρωτούσα για τον μισθό του: “πατέρα, η Πατρίδα δεν μου χρωστάει. Εγώ μόνο χρωστάω στην Ελλάδα”. Το μόνο παρήγορο είναι ότι πέθανε όπως επιθυμούσε. Νωρίς, αλλά γεμάτος Ελλάδα. Καλό ταξίδι».
Διαβάζοντας τα λόγια του πατέρα, λοιπόν, μου ήρθαν κάποιες σκέψεις. Τέτοιες στιγμές βέβαια δεν είναι για λόγια. Επιβάλλεται απλώς σιωπή. Ωστόσο μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι με τη ζωή τους μας δείχνουν αυτό που έχουμε μπροστά μας και δεν το βλέπουμε. Είναι κάποιοι που είναι οι ίδιοι η εγγύηση κάποιων αξιών τις οποίες τις περισσότερες φορές τις έχουμε γραμμένες.
Ξέρετε, μπορεί συχνά να γκρινιάζουμε και να δυσανασχετούμε με διάφορες καταστάσεις στη χώρα μας. Και λογικό είναι, αφού έχουμε όντως προβλήματα και πράγματι, οι σημερινοί Έλληνες απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τις αληθινές αξίες μας. Αλλά συχνά βλέπουμε το ποτήρι, όχι απλώς μισοάδειο, αλλά τελείως άδειο. Ξεχνάμε να δούμε την άλλη πλευρά. Ποιά είναι η άλλη πλευρά;
Ότι η Ελλάδα, είναι γη Ηρώων.
Αυτό δεν είναι κάτι απλό να το περνάμε στο ντούκου. Είναι πολύ σοβαρό, ειδικά σε μία εποχή σαφώς αντι-ηρωική. Που, δηλαδή, δεν παίρνει και πολύ χαμπάρι του τι σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα για τις αξίες σου.
Οι ήρωες της Ελλάδας όμως, δεν εμφανίστηκαν τελευταία φορά το 1821 (μη πάμε πιο πίσω, δεν θα τελειώσουμε ποτέ).
Εμφανίστηκαν ξανά το 1940 ξαπλώνοντας τον φασισμό του Μουσολίνι και βγάζοντας το λάδι της μεγαλύτερης πολεμικής μηχανής που λεγόταν Ναζισμός.
Έλληνες στρατιώτες – 1940 (2)
Εμφανίστηκαν πάλι το 1955 στην Κύπρο που διώξανε κλωτσηδόν τους αποικιοκράτες Άγγλους.
«Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου»
– Ευαγόρας Παλληκαρίδης – πριν απαγχονιστεί από τους Βρετανούς
Ο Γεώργιος Γρίβας με αγωνιστές της ΕΟΚΑ – 1955 (3)
Ύστερα το 1996 είχαμε τα Ίμια και το ίδιο έτος ο Σολωμός Σολωμού δολοφονείται από τους Τούρκους πάνω στον ιστό, προσπαθώντας να κατεβάσει την τουρκική σημαία στην Δερύνεια.
«Εγώ θα κατεβάσω τη σημαία»
– Σολωμός Σολωμού – αναφερόμενος στην τουρκική σημαία των κατεχομένων
Ο Σολωμός Σολωμού σκαρφαλώνοντας στον ιστό λίγο πριν πέσει νεκρός – 1996 (4)
Μετά το 2018 ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δολοφονείται από την αλβανική αστυνομία επειδή ύψωσε την ελληνική σημαία.
«Η τέχνη του εφικτού απέχει από το “είναι μάταιο, αφέσου”. Χρειάζεται τόλμη και πίστη προκειμένου να πλησιάσουμε τον στόχο και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας»
– Κωνσταντίνος Κατσίφας
Στην κηδεία του Κωνσταντίνου Κατσίφα (5)
Και δεν τα αναφέραμε καν όλα.
Το 2023, λοιπόν, έχουμε άλλους δύο ήρωες. Άλλους δύο Έλληνες που περιφρονούσαν καθημερινά τον θάνατο. Που σήκωναν οικειοθελώς το βάρος του καθήκοντος. Που θυσίαζαν τον εαυτό τους για την πατρίδα. Οι άνθρωποι αυτοί αμφισβήτησαν όλο τον εγωκεντρικό κατεστημένο σύγχρονο τρόπο ζωής με το παράδειγμά τους. Τι άλλο να πούμε τώρα…
Και για τους παραπάνω λόγους, τους κατατάσσουμε και στο πάνθεον των ηρώων. Ένα πάνθεον που όσο συνεχίζει να μεγαλώνει, χαρίζει ελπίδα.
Οπότε, παρόλη την παθογένεια της σημερινής Ελλάδας και την κλάψα, ας συλλογιστούμε για μια στιγμή το γεγονός, ότι αυτή η γη, είναι γη Ηρώων. Και αυτό δεν άλλαξε ποτέ για να αλλάξει τώρα.
Μας το θύμισαν για άλλη μια φορά ο Μάριος και ο Ευστάθιος.
«Το να διακινδυνεύει κάποιος μέχρις εσχάτων για έναν λόγο που τον θέτει υπεράνω της ζωής είναι μια είδηση που, μολονότι απέχει αρκετά από την αγγελία ανάστασης νεκρών, αναστηλώνει τα κορμιά αναρίθμητων σκυφτών ανθρώπων»
– Βασίλης Καραποστόλης (1)
Παραπομπές
- Το θάρρος που κοιμάται, Βασίλης Καραποστόλης, εκδ Πατάκη, Μάρτιος 2016, σελ 92-93
Εικόνες
