Μερικές ημέρες, αρκετές ώρες και χιλιάδες δευτερόλεπτα μακριά από τον δυνατό «κρότο» που δημιούργησαν τα βεγγαλικά εκείνης της νύχτας… Η ευχή που εισακούστηκε σαν ψίθυρος μέσα στην βουή των δρόμων, στην ησυχία των σπιτιών και στις καρδιές όλων, τα τελευταία λεπτά του 2021 και τα πρώτα του 2022 ήταν η μετάβαση σε μία ζωή διαφορετική, αλλιώτικη.

Στην μικρή μας πολιτεία όμως έχει λησμονηθεί η χαρμοσύνη ενός καιρού περασμένου και έχει καταστεί μια ονειροφαντασία. Ο τόπος αυτός, που λιάζεται ανελλειπώς υπό του φωτεινού πλανήτη και βρέχεται με γαλανό νερό, κάποτε συνυπολόγιζε και την ευφροσύνη του. Ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο, ανακαλώντας στην μνήμη στιγμές όπου τα χείλη των ανθρώπων ορμούσαν στα μάγουλά τους και δημιουργούσαν εμβρόντητους ήχους πανηγύρεως, μια αίσθηση γλυκόπικρης νοσταλγίας προκαλεί ένα μούδιασμα στο κορμί. Ύστερα ακολουθεί η εύλογη απορία για το πώς φτάσαμε στο σήμερα.

Κάποτε τα μάτια μας ήταν ταξιδιάρικα πουλιά. Κάποτε το γαλανόλευκο χρώμα και μία ηρεμία για ένα μέλλον αισιόδοξο, ατενίζοντας τον ορίζοντα που δύει, κατείχαν την πρώτη θέση στην «χώρα του φωτός». Μια ανέμελη, δροσερή χαρά, ένα κοινό μυστικό, μια παλιά ιστορία… Οι φωνές των παιδιών αντηχούσαν στους δρόμους, οι γυναίκες περπατούσαν στις αυλές με βήμα ζωντανό, οι άνδρες χτυπούσαν τους ώμους με στοργή. Τα καλωσορίσματα ήταν αυθεντικά, οι χαιρετισμοί ήταν αυθόρμητοι. Μια κεφάτη αίσθηση κατέκλυζε κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά. Μια πίστη, μια γενικευμένη εμπιστοσύνη είχε κατακτήσει τις ψυχές όλων. Οι μελωδίες, οι μυρωδιές, η θερμή αγκαλιά και μιαν σφιχτή χειραψία ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά μιας άλλης εποχής. Μέχρι και ο αέρας ταξίδευε μέσα από τις στράτες με γέλιο και καλοσύνη, σαν να είχε παρασυρθεί από τις συνήθειες των ανθρώπων. Ζευγάρια κρατημένων χεριών έκρυβαν αγάπη, οι γλυκές κουβέντες έλιωναν και την πιο ψυχρή στάση. Οι καρδιές χτυπούσαν γοργά, αδημονώντας να ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Όλα αυτά χάθηκαν;

«Μεγαλώσαμε και σταματήσαμε να παίζουμε!»

«Δεν είναι όλα ένα παιχνίδι!»

«Σταμάτα να παιδιαρίζεις!»

Ενδεικτικές οι απαντήσεις… Ο αντίλογος όμως αποδυναμώνει τέτοιου είδους προτάσεις. Η χαρά είναι προνόμιο μόνο των παιδιών ή μήπως η ευτυχία έχει ημερομηνία λήξης; Δυστυχώς, στο παρόν μας, το αυτονόητο μεταλλάχθηκε σε αδιανόητο. Κάποτε η ποιότητα ήταν άνω της ποσότητας, κάποτε μια στιγμή χαράς, άξιζε τα πάντα. Οι φρενήρεις ρυθμοί μιας κοινωνίας και η ταχύτητα των αλλαγών που υφίσταται έχουν σφίξει τόσο τον κλοιό, ώστε οι ανάσες των ανθρώπων είναι πλέον μετρημένες.

Η ρότα ας γυρίσει προς το παρελθόν με πλώρη την θετική αύρα του. Οι διδαχές του χθες μπορούν και είναι η κινητήριος δύναμη για την ευφορία του αύριο. Οι Έλληνες ανήκουν σ’ έναν λαό, ο οποίος ανέκαθεν χαρακτηριζόταν ως ευδιάθετος. Το μεράκι, η σπίθα στην ματιά, η ανυπομονησία, ένα τσούγκρισμα ποτηριών και το «Εις υγείαν», εάν εισακουστεί ξανά εύηχο κι αληθινό, τότε το πρώτο βήμα θα έχει γίνει και θα είναι αρκετό. Η απλότητα σε μια καθημερινότητα κρύβει αμέτρητες ευτυχίες. Η λιτότητα δεν οδηγεί στην δυστυχία, ούτε και η πολυτέλεια στην ευτυχία. Οι μνήμες των ανθρώπων όμως περιπίπτουν μπροστά στα σκοτεινά τείχη της λήθης κι έχουν ανάγκη από έναν ταγό, με φαναράκι φωτεινό ανά χείρας, ο οποίος θα τους καθοδηγήσει. Η ευτυχία είναι ανεπίτρεπτο να καταζητείται. Είναι όμως αναγκαίο να αιτείται ένα αγνό, έντιμο, ενάρετο και ευωδιαστό ευτύχημα στη ζωή μας.

Το τραγούδι Ας πάει και το παλιάμπελο, που ερμήνευσε η αείμνηστη Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία «Όταν λείπει η γάτα», μου έδωσε την ευκαιρία να αφήσω ελεύθερο το πνεύμα μου κι αποτέλεσε αφορμή για να εκφράσω τις σκέψεις μου δημόσια. Το χαμόγελο και η γλυκιά μελωδία που μου χάρισαν οι φωνητικές χορδές ήταν τροφή για σκέψη. Μία είναι η η αξιομνημόνευτη φράση: Κι’ αν δεν έχουμε όλοι, γεμάτο πορτοφόλι, έχουμε καλή καρδιά. Ήρθε λοιπόν ο καιρός, να ξανά βρούμε την ευτυχία…

 


Βιβλιογραφία:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD_%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5%CE%B9_%CE%B7_%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B1!