«Αγαπητή τελειότητα,
Πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορεί να μοιάζεις.
Κανείς δεν είναι τέλειος, άρα κανείς δεν σε έχει δει. Και τι δεν θα έδινα όμως εγώ για να σε συναντήσω. Πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται πολλές φορές, εσύ όμως δεν λες να πλησιάσεις. Πάντα ανάλγητη. Όσο περισσότερο προσπαθώ να σε φτάσω τόσο τελικά απομακρύνομαι. Φαίνεται να μην σε ενδιαφέρει καν το είδος μου. Το ανθρώπινο είδος μου. Ίσως να είναι και λίγο αστείο, ένας άνθρωπος, ένα ον με εγγενή πάθη και ατέλειες να προσπαθεί να σου μοιάσει».
Τι είναι τελικά η τελειότητα;
Ένας καλός βαθμός; Μια αναγνωρίσιμη δουλειά; Μια εντυπωσιακή εμφάνιση;
Ίσως είναι κάτι πιο ρευστό. Ο Κομφούκιος την ορίζει ως την εμμονή στο καθήκον. Ο Χριστός είπε πως τα βάσανα του ανθρώπου είναι ο δρόμος προς την τελειότητα. [1]
Μήπως τελικά το τέλειο δεν είναι κάτι σταθερό και συγκεκριμένο, αλλά μια αέναη βελτίωση; Μια συνεχής αυστηρή κριτική των ενεργειών ενός ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό; Ένας ατέλειωτος αγώνας δρόμου όπου εκεί που πιστεύεις πως κοντεύεις στη γραμμή του τερματισμού, ξάφνου καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι μόλις λίγα βήματα από την αφετηρία…
Μήπως η τελειότητα είναι μια αυταπάτη;
Ορισμένες φορές μου μοιάζει πιο πολύ με εμμονή. Μια έμμονη πάλη του ανθρώπου με την ατελή φύση του.
Βέβαια, αν και θύμα αυτής της πάλης, οφείλω να παραδεχτώ πως το κυνήγι του τέλειου, παρά τη ματαιότητά του, δεν έχει πάντα άσχημη έκβαση. Η προσπάθεια να αγγίξεις το τέλειο συνεπάγεται την υπέρβαση της υφιστάμενης (“ατελούς”) κατάστασης. Επομένως, αυτό οδηγεί σε μια συνεχή διάθεση εξέλιξης και βελτίωσης του εαυτού. Ο σκοπός και η ένταση της επιδίωξης της τελειότητας είναι που τελικά θα καθορίσει και το πρόσημό της.
Γιατί, τι να το κάνεις το τέλειο, όταν η κατάκτησή του τροφοδοτεί τη ματαιοδοξία σου και αντί για πληρότητα σου φέρνει πλήξη και ένα εσωτερικό κενό;
Ξαφνικά η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά.
«Αγαπητή τελειότητα,
πολλοί πιστεύουν πως μοιάζεις με την ευτυχία. Δεν συμφωνώ. Δεν είναι τόσο δυσπρόσιτη ούτε τόσο απόλυτη όσο εσύ. Ευτυχία είναι όλα αυτά που εσύ δεν λογαριάζεις. Ο αυθορμητισμός, η παιδικότητα, η διαφορετικότητα, οι σχέσεις, η τέχνη, η φύση, ο άνθρωπος. Όλες αυτές οι ατελείς στιγμές που όμως μοιάζουν τόσο τέλειες. Γιατί ευτυχισμένος δεν είναι αυτός με την τέλεια ζωή, αλλά αυτός που αποφασίζει να δει πέρα από τις ατέλειές του. Αυτός που θέλει να βελτιωθεί για να φτάσει στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού, όχι λόγω τελειομανίας, αλλά για πολύ βαθύτερους σκοπούς. Διότι, τα θεμέλια του κόσμου του δεν επιζητούν την επιτυχία και την αποδοχή για να στηριχτούν.
Αγαπητή τελειότητα, όσο λιγότερο νοιάζομαι για σένα τόσο καλύτερα ζω».
