Το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής. Καλλιτέχνης σημαίνει εμβριθής παρατηρητής και στοχαστής ακόμη και των τετριμμένων. Στοιχεία που ο κόσμος ανάλγητα προσπερνά γίνονται τροφή σκέψης για τον καλλιτέχνη. Σκέψου τον ουρανό, ένα αγαθό δεδομένο και αδιάφορο για πολλούς, που αποτελεί όμως σύμβολο και πηγή έμπνευσης για ποιητές, ζωγράφους, μουσικούς κλπ. Αυτή είναι η δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη. Να αφουγκράζεται τη στιγμή. Να αντιλαμβάνεται δηλαδή οτιδήποτε φαντάζει κοινότοπο και βασιζόμενος σε αυτό να δημιουργεί . Έχει την αρετή να δίνει μορφή στα όνειρα και στις σκέψεις του. Η μετουσίωση της ζωής σε κάτι απτό είναι μια εσωτερική ανάγκη της ψυχής του που διψάει για τέχνη.
Ένας αγώνας δρόμου είναι το μυαλό του καλλιτέχνη. Η σκέψη του κινείται συνέχεια, άλλοτε σε μονοπάτια εύκολα και περπατημένα και άλλοτε σε δύσβατα, καθώς στην πορεία του βγάζει κατά συνείδηση τις όποιες παρωπίδες, συγκρούεται με σταθερές, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Η τελευταία σύγκρουση είναι η πιο επώδυνη. Αλλά το πνεύμα λιμνάζει δίχως σύγκρουση. Γι’ αυτό και ο δρόμος της τέχνης είναι μακρύς και μοναχικός. Ο καλλιτέχνης αναζητεί την αλήθεια, αξιολογεί και αμφισβητεί τον εαυτό του φτάνοντας στην αυθυπέρβαση. Και αυτό γιατί η τέχνη απευθύνεται σε ανθρώπους ελεύθερους.
Ακόμη, ένα απ’ τα κυριότερα στοιχεία του καλλιτέχνη είναι η συγκινησιακή του ευαισθησία. Πράγματι, χωρίς αγνή, χωρίς δυναμική συγκινησιακή διάθεση, χωρίς καθαρά αισθήματα, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για καλλιτεχνική δημιουργία. Χωρίς ευαισθησία δεν δύναται να νοείται καλλιτέχνης. «Πρέπει να ζήσεις ένα αίσθημα», έγραφε ο Τολστόι, «και ζώντας το, με κινήσεις, γραμμές, χρώματα, μορφές, εκφραστικά λόγια, να μεταδώσεις αυτό το συναίσθημα, έτσι που να το δοκιμάσουν και οι άλλοι, σ’ αυτό βρίσκεται η δραστηριότητα της τέχνης». Η τέχνη είναι μια γλώσσα πανανθρώπινη. Δεν απαιτεί καμία ιδιαίτερη γνώση για να σε συγκινήσει. Ζητά μόνο να την εμπιστευτείς και να την αφήσεις να σε οδηγήσει εκεί που θέλει, ή μάλλον εκεί που θες εσύ αλλά δεν τολμάς να πας.
Η σύνθεση ενός έργου δεν υπακούει πάντα σε κανόνες. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά. Όμως καλλιτέχνης δεν είναι μόνο ο συνθέτης του έργου. Είναι και ο ερμηνευτής που πάνω σε ένα ήδη υπάρχον θεμέλιο, δημιουργεί τη δική του τέχνη εμπλουτισμένη από τον πνευματικό του πλούτο. Σχηματίζεται έτσι ένα «κράμα» εποχών και ψυχισμών.
Σε κάθε περίπτωση, την ώρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας είσαι εσύ και το έργο σου. Κανείς ανάμεσά σας, αλλά και ταυτόχρονα ένας ολόκληρος κόσμος που πρέπει να διασχίσεις μέχρι να διεισδύσεις σ’ αυτό. Και σιγά σιγά νιώθεις πως αυτό που καλείσαι να αντιμετωπίσεις δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί ή ένας άδειος καμβάς. Είναι μια ιστορία που περιμένει εσένα να την διηγηθείς, τα δικά σου χέρια, τη δική σου φωνή, τη δική σου ψυχή για να ξεδιπλωθεί. Μπορεί αυτή η ιστορία να γράφτηκε χρόνια πριν αλλά η διαχρονικότητα η οποία τη διαπερνά τής επιτρέπει ακόμη να αγγίζει και να συγκινεί παρά το πέρας αιώνων. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης.
Οι εποχές αλλάζουν, η μόδα αλλάζει, αυτό που παραμένει ασάλευτο είναι η ανάγκη του ανθρώπου για το Ωραίο. Σε μια ζωή γεμάτη χάος και πόνο, η θεραπεία είναι η ομορφιά. Ο καλλιτέχνης υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Κανείς δε θα είχε την ανάγκη της τέχνης αν στον κόσμο βασίλευαν η ομορφιά και αρμονία. Χρέος λοιπόν του καλλιτέχνη, δεν είναι μόνο να εκφράσει τον παλμό της εποχής του, αλλά να το κάνει καλαίσθητα. Να μπορεί να αποδώσει ακόμη και τις πιο αποτρόπαιες στιγμές της ζωής, με τρόπο ωραίο, που να συγκινεί το δέκτη, να τον αγγίζει, να τον πληροί, να τον αναδομεί. Το όμορφο έργο τέχνης φέρνει παρηγοριά στη θλίψη και επιβεβαίωση στη χαρά. Δείχνει ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει τον κόπο.
Πηγές:
Πηγή: https://antifono.gr/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%AC%CF%82/
Εικόνα: https://pixabay.com/illustrations/cellist-cello-music-notes-5346240/
