« Σκεφτόμαστε πάρα πολύ και αισθανόμαστε πολύ λίγο. Περισσότερο από τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Περισσότερο από την εξυπνάδα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτά η ζωή θα είναι βίαιη και όλα θα χαθούν.[…] Στο 17ο κεφάλαιο του Κατά Λουκά Ευαγγελίου αναγράφεται ότι ‘‘το Βασίλειο του Θεού είναι ανάμεσα στους ανθρώπους’’… όχι σε ένα άνθρωπο ούτε σε μία ομάδα ανθρώπων, αλλά σε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους! Σε εσάς!
Εσείς, ο λαός, έχετε τη δύναμη. Τη δύναμη να δημιουργείτε μηχανές, τη δύναμη να δημιουργείται ευτυχία. Εσείς, ο λαός, έχετε τη δύναμη. Τη δύναμη να κάνετε τη ζωή αυτή ελεύθερη και όμορφη, να κάνετε τη ζωή αυτή μια πανέμορφη περιπέτεια… »
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του μονολόγου του Τσάρλι Τσάπλιν στην πρώτη του ομιλούσα ταινία με τίτλο «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ», μια ταινία που πλέον θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της 7ης τέχνης.
Τον Σεπτέμβριο του 1939, μαζί με την έναρξη του Β’ παγκοσμίου, ο Τσάρλι Τσάπλιν ξεκινάει τα γυρίσματα της ταινίας «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ». Υπό το πρίσμα της πολιτικής σάτιρας, επιθυμεί να καυτηριάσει τον παρανοϊκό Γερμανό δικτάτορα Χίτλερ καθώς και την ναζιστική Εθνικοσοσιαλιστική του ιδεολογία. Η προφητική, όπως έμελλε να αποδειχθεί, ιδέα της ταινίας, είχε ήδη γεννηθεί στον Τσάπλιν από το 1937, όταν ακόμα η διεθνής κοινότητα αδιαφορούσε για τη Γερμανική απειλή. Παράλληλα, άλλο τόσο αδιαφορούσε και η κινηματογραφική βιομηχανία για το σενάριο που είχε γράψει, γεγονός που τον οδηγούσε σε οικονομικά και τεχνικά αδιέξοδα.
Τελικά, με δικά του χρήματα θα σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στην ταινία που τόσα χρόνια οραματιζόταν. Στην Αμερική η ταινία θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με την πρεμιέρα της τον Οκτώβριο του 1940 και θα κλονίσει το πολιτικό status quo και την ουδετερότητα της χώρας στον πόλεμο. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η πρεμιέρα της ταινίας αποδείχθηκε περισσότερο περιπετειώδης καθώς η προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες του Λονδίνου πραγματοποιήθηκε υπό την ηχητική υπόκρουση των γερμανικών εναέριων βομβαρδισμών. Στην κατεχόμενη Γαλλία η προβολή πραγματοποιήθηκε μυστικά, ενώ κάπου στην Γερμανία ο εξαγριωμένος Χίτλερ, υποκύπτοντας στην περιέργειά του, παρήγγειλε ένα και μόνο αντίτυπο της ταινίας για να την παρακολουθήσει μόνος.
Όσον αφορά το σενάριο και την πλοκή, μέσα από το κωμικό αυτό δράμα ξεδιπλώνονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μία πλευρά παρουσιάζεται ο αυταρχικός δικτάτορας Αντενόιντ Χίνκελ που ζει στο αριστοκρατικό του παλάτι, ενώ από την άλλη έχουμε τον αθώο Εβραίο κουρέα που πασχίζει να βιοποριστεί στο συνοικιακό γκέτο. Η πλοκή εξελίσσεται μέσα από κωμικές συμπτώσεις που πηγάζουν από την τεράστια εξωτερική ομοιότητα των δύο αυτών προσώπων, τα οποία υποδύεται με αριστουργηματική δεξιοτεχνία ο Τσάρλι Τσάπλιν.
Κατά γενική ομολογία, το κομμάτι της ταινίας που ξεχωρίζει περισσότερο από όλα τα άλλα ιδιαίτερα στοιχεία της, είναι ο μοναδικός μονόλογος στο φινάλε. Στα τελευταία 5 περίπου λεπτά, το κωμικό προσωπείο του πρωταγωνιστή πέφτει και αντικρίζουμε το βουρκωμένο του πρόσωπο, απέναντι στο ναζισμό και σε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης και αδικίας, αλλά κυρίως απέναντι σε έναν κόσμο που χάνοντας τις αξίες και τα ιδανικά του παρακμάζει. Ο Τσάρλι Τσάπλιν πέρασε μήνες γράφοντας το κλείσιμο του Μεγάλου Δικτάτορα και κατέληξε (σύμφωνα με πολλούς) στον πιο συγκλονιστικό μονόλογο του σινεμά. Πράγματι, έγραψε ιστορία μέσα από τις βουβές ταινίες του και ήταν ο μόνος που συνέχιζε τέτοιες παραγωγές όταν ακόμα ο ήχος και η ομιλία είχαν προστεθεί στην κινηματογραφική φαρέτρα. Ωστόσο, η επιλογή του αυτή στην σιωπή έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία στη στιγμή όπου επέλεξε να μιλήσει. Γιατί τότε όλοι κατάλαβαν ότι είχε κάτι πολύ σημαντικό να τους πει.
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε το βίντεο του μονολόγου με ελληνική μετάφραση και με ηχητική επένδυση το κομμάτι “time” του Ηans Ζimmer. Το συγκεκριμένο βίντεο δεν έχει να κάνει κάποιο spoil όσον αφορά την πλοκή. Σε προσωπικό επίπεδο, αποτέλεσε το έναυσμα για να γνωρίσω και να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη ταινία.
