Απόσπασμα από το βιβλίο “Σεροτονίνη” του Μισελ Ουελμπεκ, σελ. 315-316,  Εκδ. Εστία, 2019

Είναι ένα μικρό λευκό χάπι, οβάλ, με μια εγκοπή στη μέση.

Δεν δημιουργεί, ούτε μεταμορφώνει: ερμηνεύει. Ό,τι ήταν οριστικό, το κάνει παροδικό· ό,τι ήταν αναπόφευκτο, το κάνει απλώς πιθανό. Δίνει μια νέα ερμηνεία της ζωής – λιγότερο πλούσια, πιο τεχνητή, με μια ορισμένη ακαμψία. Δεν δίνει καμία μορφή ευτυχίας, ούτε καν πραγματικής ανακούφισης, η δράση του είναι εντελώς άλλης φύσης: μετατρέπει τη ζωή σε μια διαδοχή από τυπικότητες, σου επιτρέπει να ξεγελιέσαι. Κι έτσι βοηθά τους ανθρώπους να ζουν, ή τουλάχιστον να μην πεθαίνουν – για ορισμένο διάστημα.

Ο θάνατος, ωστόσο, επέρχεται τελικά, η μοριακή αρματωσιά ραγίζει, η διαδικασία της αποσύνθεσης ξαναρχίζει. Είναι σίγουρα πιο ταχεία για εκείνους που δεν ανήκαν ποτέ στον κόσμο, που δεν σκέφτηκαν ποτέ ούτε να ζήσουν ούτε ν΄ αγαπήσουν ούτε ν’ αγαπηθούν· για εκείνους που ήξεραν ανέκαθεν πως η ζωή δεν ήταν για τα δόντια τους. Όλοι αυτοί, και είναι πολλοί, δεν έχουν να μετανιώσουν για τίποτα, κατά το λεγόμενο· εγώ δεν είμαι σε αυτή τη κατηγορία.

Θα μπορούσα να ΄χα κάνει μια γυναίκα ευτυχισμένη. Ή δύο· είπα ποιες. Ήταν όλα φανερά, εντελώς φανερά, απ’ την αρχή· αλλά δε το λάβαμε υπόψη. Υποκύψαμε σε ψευδαισθήσεις ατομικής ελευθερίας, ζωής με ανοιχτούς ορίζοντες, με απεριόριστες δυνατότητες; Μπορεί, ήταν στο πνεύμα της εποχής αυτές οι ιδέες· δεν τις τυποποιήσαμε, δε μας άρεσε αυτό· αρκεστήκαμε να συμμορφωθούμε, να τις αφήσουμε να μας καταστρέψουν· και μετά, για πολύ, πολύ καιρό, να μας κάνουν να υποφέρουμε.

Ο Θεός ασχολείται μαζί μας στην πραγματικότητα, μας σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή, και μας δίνει οδηγίες εξαιρετικά ακριβείς, μερικές φορές. Αυτά τα ξεσπάσματα αγάπης που φουσκώνουν τα στήθη μας μέχρι που μας κόβουν την ανάσα, αυτές οι στιγμές φώτισης, αυτές οι στιγμές έκστασης, οι ανεξήγητες βάσει της βιολογικής μας φύσης ως απλών πρωτευόντων, είναι εξόχως πρόδηλα σημάδια.

Και καταλαβαίνω, σήμερα, την οπτική του Χριστού, την επανειλημμένη δυσαρέσκειά του μπροστά στη σκληρότητα των καρδιών: έχουν όλα τα σημάδια και δεν τα λαμβάνουν υπόψη. Πρέπει στ’ αλήθεια να δώσω τη ζωή μου κι από πάνω γι’ αυτούς τους βρομιάρηδες; Πρέπει στ’ αλήθεια να γίνω τόσο ξεκάθαρος;

Φαίνεται πως ναι.