«Η ζωή είναι μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσων αγαπάμε.»
– Βίκτωρ Ουγκώ
Πόσες φορές θα χρειαστεί να αποχαιρετήσει κανείς κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο; Πόσες φορές θα χρειαστεί κανείς να πάει στην κηδεία ενός δικού του ανθρώπου και να κλάψει για αυτόν; Η απάντηση είναι «πολλές». Κι όμως, καθεμία φορά από αυτές είναι εξίσου οδυνηρή για όσους μένουν πίσω. Για όσους μένουν πίσω…
«Ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών.»
-Τάκιτος
Πάντα μετά από τον θάνατο ενός ανθρώπου, αυτοί που μένουν πίσω είναι αυτοί που υποφέρουν. Ο πόνος της απώλειας βέβαια διαβαθμίζεται, ανάλογα με τις συνθήκες υπό τις οποίες πέθανε ο άνθρωπος και την ηλικία που είχε. Συνήθως, ο θάνατος ενός παιδιού ή ενός νέου προκαλεί ένα δυσάρεστο σφίξιμο στο στομάχι και «ανεβάζει» στα χείλη την λέξη «γιατί;». Πόσος ο πόνος μιας μάνας που χάνει το παιδί της; Και τι στον κόσμο μπορεί να συγκριθεί με τέτοιο πόνο;
«Έχεις δει ένα δωμάτιο απ’ όπου η πίστη έχει χαθεί; Σαν γάμος απ’ όπου η αγάπη έχει χαθεί…Και υπομονή, υπομονή παντού, σαν ομίχλη.»
-Γκράχαμ Γκρην
Γιατί όταν χάνουμε κάποιον κλαίμε; Επειδή μας λείπει η παρουσία του στην ζωή μας. Στην πραγματικότητα δεν κλαίμε για τον ίδιο, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει στον ίδιο. Κλαίμε επειδή δεν είναι πια κοντά μας. Κλαίμε επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει όσα ζουν οι άνθρωποι που καταφέρνουν να μεγαλώσουν. Κλαίμε επειδή η αβεβαιότητα του «πού βρίσκεται, αν νιώθει, αν είναι καλά, αν πονάει» μας καίει τα σωθικά και μας κάνει να στεναχωριόμαστε ακόμη περισσότερο.
Εδώ έρχεται η πίστη. Και ακριβώς επειδή είναι πίστη, απλώς πιστεύει και δεν είναι για τίποτα σίγουρη. Η πίστη λέει ότι ο άνθρωπος που χάθηκε, δεν χάθηκε ολοκληρωτικά παρά μόνον το σώμα του. Η δε ψυχή του υπάρχει ακόμη ζωντανή και είναι αθάνατη. Δύσκολο…άντε να το συλλάβει ανθρώπινος νους αυτό, και πόσο μάλλον ο νους μιας μάνας που έχασε το παιδί της και μαζί με αυτό και την πίστη της. Όμως υπάρχουν και «τρελές» μανάδες, που από την σιγουριά τους ότι υπάρχει Θεός ντύνονται στα λευκά και πάνε στην κηδεία του παιδιού τους ευχόμενες σε αυτό «καλό Παράδεισο».
Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η κηδεία του Κυπριανού Παπαϊωάννου, ενός από τους φοιτητές που σκοτώθηκαν στο φριχτό δυστύχημα των τρένων στα Τέμπη. Μέσα στο όλο χάος της τραγωδίας, στην θλίψη που όλους μας κατέβαλε για το πόσο άδικα χάθηκαν όλες αυτές οι ψυχές, ήρθε η οικογένεια του Κυπριανού και τον αποχαιρέτησε μέσα στα λευκά. Όταν όλα τα κανάλια έδειχναν τις δικαίως συντετριμμένες μάνες, ντυμένες στα μαύρα να μην μπορούν να πάρουν ανάσα απ’ την θλίψη, σε μια γωνιά του κόσμου ένα παιδί κηδευόταν και ήταν σαν Ανάσταση η κηδεία του. Και εδώ είναι που πραγματικά είτε ανατριχιάζεις είτε γελάς με ειρωνεία. Για όσους πιστεύουν σε μία μετά θάνατον ζωή, ή για όσους προσπαθούν να πιστέψουν σε αυτή, η παραπάνω αντίδραση είναι πέραν του ανθρώπινου, πέραν της λογικής και φυσικά αξιοθαύμαστη και συγκινητική. Για όσους πάλι δεν πιστεύουν, η αντίδραση αυτή είναι μια τρέλα, μια παραφροσύνη, μία γελοιότητα και μια ανοησία. Σε κάθε περίπτωση, ποιος πιστεύετε τιμήθηκε καλύτερα ως άνθρωπος που υπήρξε, έζησε και αγάπησε;
Τέτοια γεγονότα είναι δύσκολο να τα συζητήσει κανείς. Σκύβει το κεφάλι με πόνο και προσεύχεται για όσους έφυγαν, αλλά και γι’ αυτούς που έμειναν πίσω, να αντέξουν. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να μοιραστώ τον προσωπικό μου θαυμασμό για την οικογένεια αυτή, γιατί μέσα στο τούνελ του θανάτου πράγματι αποτέλεσαν μία δέσμη φωτός ζωής. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει μόνος του ένας άνθρωπος, αλλά σίγουρα χρειάζεται την βοήθεια από κάτι ανώτερο αν θέλετε…που για μένα είναι ο Θεός. Μόνη της μια μάνα δεν μπορεί να βιώσει έτσι τον θάνατο του παιδιού της. Ο Θεός όμως όλα τα μπορεί. Κι όσοι πιστεύουν στην ύπαρξή Του, όλα τα μπορούν.
«Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.»
-Έρικ-Εμάνουελ Σμιτ
Κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει, υπενθυμίζει σε όσους μένουν πίσω πως σε αυτή τη γη είμαστε απλώς περαστικοί. Ό,τι και να πετύχουμε υλικά θα χαθεί μαζί μας όταν φύγουμε. Οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε. Γιατί η αγάπη, η πραγματική αγάπη, είναι κάτι που μας υπερβαίνει. Μας κάνει να ξεπερνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να θέλουμε να κάνουμε τον διπλανό μας ευτυχισμένο χωρίς να μας νοιάζει τι θα συμβεί σε εμάς. Αυτό είναι αγάπη. Και γι’ αυτό η αγάπη δεν είναι κάτι ανθρώπινο. Είναι η πνοή του Θεού μέσα μας, αυτό που μας υπενθυμίζει την αξία μας, αυτό που μας κάνει για λίγο να αισθανθούμε πως είμαστε αθάνατοι.
