Έχουμε μπαρκάρει σε λάθος πλοίο και νομίζω πως ένας από τους λόγους είναι αυτή η ιδέα μας ότι «Θα σε αγαπήσω αν».  Αν ο καθένας μας είχε έστω και ένα πρόσωπο στη ζωή του που να του έλεγε, «Θα σε αγαπάω οτιδήποτε  κι αν γίνει. Θα σ’ αγαπάω ακόμη κι αν είσαι ηλίθιος, αν πέσεις και  σπάσεις τα μούτρα  σου, αν τα κάνεις θάλασσα,  αν κάνεις λάθη,  αν φέρεσαι  σαν άνθρωπος — εγώ θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει»,  τότε δε θα καταλήγαμε στα ψυχιατρεία.

Αυτό υποτίθεται πως θα ‘πρεπε να είναι ο γάμος. Είναι όμως; Αυτό θα ‘πρεπε να είναι η οικογένεια.  Είναι όμως; Φυσικά η κοινωνία δεν μπορεί να το πει αυτό. Έχει πολύ μεγάλες ευθύνες  απέναντι σε πάρα πολλούς. Αλλά να υπήρχε ένας μόνο άνθρωπος στη ζωή σου που να μπορείς να του φωνάξεις. Μ’ αρέσει ο ορισμός της οικογένειας από τον Ρόμπερτ Φροστ: «Το σπιτικό σου είναι το μέρος που, όταν πας εκεί,  είναι υποχρεωμένοι να σε μπάσουν μέσα».  Αυτό θα ‘πρεπε να είναι το σπιτικό, να λέει κάτι σαν «Έλα μέσα.  Εντάξει, έκανες βλακείες,  αλλά δε θα σ’ τις χτυπήσω. Σ’ αγαπώ και θα σε πάρω όπως είσαι»

Ο  άνθρωπος  χρειάζεται  κάποιον  που  να  τον  νοιάζεται.  Έστω  και ένα,  φτάνει  να νοιάζεται  πραγματικά  και  δε  μιλάω  για  μεγάλες    εξάρσεις.    Μιλάω    για  τα μικροπράγματα,  για τις μικρές χειρονομίες που δείχνουν το ενδιαφέρον.

Έχω  την  έντονη  αίσθηση  ότι  το  αντίθετο  της  αγάπης  δεν  είναι  το  μίσος,  αλλά  η απάθεια. Είναι το να μη δίνεις δεκάρα. Όταν κάποιος μισεί, πρέπει να νιώθει κάτι για μένα,  αλλιώς  δε  θα  μπορούσε  να  μισήσει. Υπάρχει  επομένως  ένας  τρόπος  να επικοινωνήσω μαζί του.

Θα κάνω τα πάντα –και εννοώ πραγματικά τα πάντα- για να ξυπνήσω τους ανθρώπους από την απάθεια, γιατί είναι χειρότερη κι από το θάνατο. Το μίσος μπορώ να το αντιμετωπίσω, το ίδιο και το θυμό, την απελπισία, μπορώ ν’αντιμετωπίσω οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνεται κάτι, αλλά το τίποτε δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.  Αν κάποιος δε με βλέπει καν, είμαι ανίσχυρος — δεν έχω κανένα τρόπο να τον αγγίξω.

Αν δε σ’ αρέσει το σκηνικό μέσα στο οποίο ζεις, αν νιώθεις δυστυχία, μοναξιά, αν δε συμβαίνει τίποτε στη ζωή σου, άλλαξε το σκηνικό.  Ζωγράφισε ένα καινούργιο φόντο.  Μάζεψε γύρω σου καινούργιους ηθοποιούς. Γράψε ένα καινούργιο έργο — κι αν δεν είναι καλό, κατέβα από τη σκηνή και γράψε άλλο. Υπάρχουν εκατομμύρια έργα, όσα κι οι άνθρωποι.

Απόσπασμα από: «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»  Leo Buscaglia