Ως δευτεροετής φοιτητής και εγώ, μετά από μήνες καραντίνας και περιοριστικών μέτρων, τον περασμένο Σεπτέμβριο ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσα να παρακολουθήσω τα μαθήματα δια ζώσης στο πανεπιστήμιο.
Σπουδάζω Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, ένα αρκετά σύγχρονο αντικείμενο. Όταν το ακούει κάποιος τρίτος, ίσως φαντάζεται τους φοιτητές αυτού του τμήματος λίγο διαφορετικά από ό,τι τους φοιτητές άλλων επιστημονικών πεδίων. Περιμένεις να δεις παιδιά με όρεξη για γνώση. Νέους με οράματα και στόχους να…κατακτήσουν την κορυφή του επιχειρείν, να συγκεντρώσουν εφόδια ώστε να σκαρφαλώσουν στην ιεραρχία εταιρειών και οργανισμών. Ανθρώπους που πάνω από όλα έχουν μάθει στην ζωή τους ότι πέρα από το κέρδος και το όφελος, πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες, πέρα από την όποια επαγγελματική σταδιοδρομία στο μέλλον, εξυπακούεται ότι έχουν μάθει να σέβονται τον συνάδελφο/συμφοιτητή/συνάνθρωπό τους…
Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Πλησιάζω στις πύλες της σχολής. Οι χτύποι της καρδιάς είναι δυνατοί. Ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Οι προσδοκίες μεγάλες…
Από μικρός έβλεπα σε ταινίες και σειρές αυτό το πανεπιστημιακό κλίμα που επικρατούσε σε μεγάλα κολλέγια της Αμερικής, έστω και σκηνοθετημένο, και πάντα μου άρεσε η αρμονία που υπήρχε μεταξύ συνειδητοποιημένων ανθρώπων που ήρθαν να πάρουν εφόδια για την ζωή τους. Έτσι το είχα στο μυαλό μου, έτσι μου είχε αποτυπωθεί. Δεν με νοιάζει η απόσταση της μίας ώρας που κάνω καθημερινά για να φτάσω στο πανεπιστήμιο. Θέλω να είμαι φοιτητής, όποιες και αν είναι οι δυσκολίες που συνεπάγονται με αυτό.
Κατευθύνομαι στο Αμφιθέατρο Α, εκεί όπου θα γινόντουσαν τα δύο μαθήματα που είχα σήμερα…ή μάλλον καλύτερα…τα πρώτα δια ζώσης μαθήματα στην ακαδημαϊκή μου ζωή. Ίσως να το υπερτονίζω λίγο παραπάνω για κάποιους. Για κάποιους άλλους πάλι, μπορεί να μην είναι καν τόσο “big deal”. Για μένα όμως ήταν.
Μπαίνω μέσα στο αμφιθέατρο. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η αμφιθεατρική διάταξη με τα έδρανα και τους καθισμένους σε αυτά φοιτητές και φοιτήτριες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πρόσωπα παρά μόνο εκατοντάδες ανθρώπους. Το μάθημα αρκετά ενδιαφέρον. Το ίδιο ενδιαφέρον ήταν και το επόμενο.
Καθώς περνούσαν οι μέρες, τα μαθήματα κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Υπήρχε κάτι όμως που με ενοχλούσε αφάνταστα, κάτι που δεν μπορούσα να το χωνέψω και πόσο μάλλον να το ανεχτώ. Ήταν η φασαρία που γινόταν στο αμφιθέατρο.
Όσες παρατηρήσεις και αν γινόντουσαν, όσα και αν ήταν τα παρακάλια των καθηγητών, όσα και αν ήταν τα στραβοκοιτάγματα των φοιτητών που παρακολουθούσαν, η κατάσταση δεν άλλαζε. Σαν να μην έφτανε αυτό, μέρα με την μέρα “έπαιρναν περισσότερο αέρα”, καταντώντας το μάθημα μια οχλοβοή των λίγων εις βάρος των πολλών…
Είμαι στο τρένο και γυρίζω από το πανεπιστήμιο. Σήμερα ήταν μια αρκετά δύσκολη μέρα. Το αντικείμενο που συζητήσαμε στο τρίτο μάθημα τσάκισε και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο που μου είχε απομείνει. Έχω απογοητευτεί. Όχι τόσο επειδή δεν κατάλαβα τα σημερινά μαθήματα, όσο με την συμπεριφορά κάποιων συμφοιτητών μου. Μηδέν σεβασμός. Μηδέν επικοινωνία. Μηδέν αντίληψη. Μηδέν φιλότιμο.
Καταλαβαίνω μέσα μου ότι αυτό που ζω στο πανεπιστήμιο είναι δυστυχώς μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Σχεδόν παντού γύρω σου βλέπεις την πλειοψηφία των ανθρώπων να μην δείχνουν ούτε λίγα ψήγματα σεβασμού προς τον συνάνθρωπο τους. Σαν να μην υπάρχει ο διπλανός τους. Σαν η παρουσία του να τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Σαν να μην…-θα πω εγώ-…έμαθαν ποτέ τι σημαίνει “σεβασμός”. Μιλάνε όλοι για δικαιώματα και πουθενά δεν βλέπω να μιλάνε για τις ευθύνες που τους αναλογούν. Μιλάνε για αξιώσεις και δεν βλέπω πουθενά να προσδίδουν τον σεβασμό που αρμόζει. Όμως ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο είναι το Α και το Ω για μια κοινωνία. Αν δεν υπάρχει, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Αν δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Αν δεν υπάρχει…δεν υπάρχει και η αγάπη, διότι η αγάπη πηγάζει, αποκλειστικά και μόνο, από τον σεβασμό που δείχνει ο ένας προς τον άλλο. Είτε μιλάμε για ένα πρόσωπο, είτε για μια ολόκληρη χώρα, είτε για μια «κοινωνία εδράνων». Τι να το κάνει κάποιος αν γίνεις ο πιο επιτυχημένος επιχειρηματίας του κόσμου, αν πρώτα δεν έχεις καταφέρει να σέβεσαι τον άλλο; Τι να το κάνει κάποιος αν είσαι εντάξει με την δουλειά σου και δεν είσαι καθόλου εντάξει με τους ανθρώπους γύρω σου;…
Αποβιβάζομαι από το βαγόνι. Παίρνω μια ανάσα. “Ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα τα πράγματα στην σχολή…ή μάλλον…στην κοινωνία μας”, συλλογίζομαι, ενώ κατεβαίνω τα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού σταθμού…
