Οδεύοντας προς το τέλος της πανδημίας, οι Σχολές άνοιξαν πάλι, γέμισαν τα αμφιθέατρα και ο έρωτας δουλεύει διπλοβάρδιες. Η πολύχρωμη φοιτητική ζωή δίνει το τόξο και τα βέλη πίσω στον φτερωτό θεούλη, ενώ παράλληλα προσφέρεται η ίδια για νέες γνωριμίες, διαμορφώνοντας εκ νέου αυτή την εξερευνητική διάθεση για την ανακάλυψη του διαφορετικού -από εσένα- ανθρώπου.  Ωστόσο, όταν το φλερτ γίνεται ραντεβού, συνειδητοποιεί κανείς πως η δικτατορία του ωφελιμισμού έχει διαστρεβλώσει την έννοια αλλά και την ουσία του έρωτα.

Έτσι, κάποιες θολές αναμνήσεις, ορκισμένες να βασανίζουν το μυαλό μου, με τραβούν βίαια να καταγράψω τις σκέψεις μιας αφυδατωμένης ψυχής. Σκέψεις που υπαγορεύονται από την απόλαυση τροφοδότησης του πνεύματος κι όχι αποκλειστικά από το «καταπιεστικό βάρος του χρήσιμου», όπως σημειώνει ο Ευγένιος Ιονέσκο.¹ Αυτές γεννήθηκαν σε γνωριμίες και ραντεβού που ξεδίπλωσαν μπροστά στα μάτια μου την απογοητευτική πραγματικότητα που εδραιώνεται στη σημερινή «σχολή σκέψης» που θέτει ως σκοπό την εκπλήρωση των εγωιστικών επιδιώξεών μας που πολλές φορές υπάγονται σε αυτή την «χρησιμότητα»…

Η ωφελιμιστική λαίλαπα που έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, έχει πλέον μετατρέψει τον έρωτα σε μία ανταλλακτική σχέση – αν όχι μόνο σωματική – συναισθημάτων, ευχαρίστησης και συντροφιάς. Πρόκειται για έναν έρωτα με… τον έρωτα(!) Ερωτευμένοι με τον έρωτα, κι όχι με το πρόσωπο του άλλου που έχεις απέναντί σου! Ο άλλος αποτελεί το μέσο για την πραγμάτωση αυτής της επιθυμίας και όχι την ίδια την ουσία του έρωτα… Άλλωστε η επικράτηση του «σνομπισμού» για εσωτερικές αναζητήσεις, η έλλειψη ενδιαφερόντων και η εμμονική τάση διαμόρφωσης επίπλαστων συναισθηματισμών αυτοκαταστροφής, γκρεμίζουν τον έρωτα και πνίγουν το πάθος.

Πλέον είναι αυταπόδεικτο πως το πάθος για δημιουργία έχει μετατραπεί σε μία ματαιόδοξη και απείρως κενή προσπάθεια κατασκευής εμπειριών και ψευδαισθήσεων ηδονής.

Έτσι λοιπόν, όταν αυτή η προσπάθεια καθίσταται αυτοσκοπός, η φωτιά του εγωκεντρισμού κατακαίει το πολύτιμο, μεγάλο και ανεξερεύνητο δάσος της ψυχής. Και ένα καμένο δάσος δε μπορεί να αναγεννηθεί πολλές φορές για να προσφέρει και στους άλλους ένα καταφύγιο, έναν ίσκιο και μια δροσιά. Η επιπολαιότητα αυτής της σκέψης περί «κατασκευής εμπειριών» τρέφει το θηρίο του ωφελιμισμού και τον πατέρα του εγωισμό. Κι έτσι πώς μπορείς να αγαπήσεις;

Πλέον ακόμα και η γλώσσα μαρτυρεί την ανταλλακτική διάσταση που έχουμε προσδώσει στις φοιτητικές ερωτικές περιπτύξεις. «Αξίζει να επενδύσω σε αυτή τη σχέση;». Χρηματοοικονομικοί όροι έχουν εισβάλλει σε αυτόν τον έρωτα(;) όπου τα συναισθήματα μετριούνται με δοσομετρητή.

«Τι θα μου προσφέρει;», χωρίς «τι θα προσφέρω», γιατί η θυσιαστική προσφορά και αγάπη είναι πλέον ξεπερασμένες. Δεν θα έπρεπε όμως! (βλ. το άρθρο του φίλου Τάσου Ξύδη: «Θυσία: Απαρχαιωμένη πρακτική ή ιδιοφυής ανακάλυψη») Η ριζική αλλαγή αυτού του βλαπτικού σκεπτικού – που κανείς δεν παραδέχεται ότι υιοθετεί– καθίσταται απαραίτητη για την εξυγίανση των διαπροσωπικών σχέσεών μας και τη γνωριμία με το αληθινό πρόσωπο του έρωτα. Αυτόν που έχει όνομα, επώνυμο και χαρακτήρα.

Άρα πού καταλήγουμε; Υπάρχουν αντίδοτα για τα δηλητήρια που βάζουμε στον έρωτα; Εννοείται πως υπάρχουν, αλλά πρέπει να τα παρασκευάσουμε οι ίδιοι, καλλιεργώντας τις αρετές μας, και ιδίως την υπομονή, που μοιάζει με ασπίδα που μας προστατεύει από τα βέλη του τυράννου. Ακόμη, φροντίζοντας το σώμα μας, τον ναό της ψυχής μας. Ας μην κάνουμε επιπόλαιες κινήσεις και να θυμόμαστε πάντοτε πως η ευτυχία δεν κρύβεται πίσω από έναν έρωτα με μικρό έψιλον. Μία στέρηση βαθύτερη μας κάνει να το πιστεύουμε αυτό. Άλλωστε, όπως αναφέρει ο φιλόσοφος Αγ. Αυγουστίνος:

«Δεν ανέβαλλα τον καθημερινό μου θάνατο. Αγαπούσα την ευτυχία, αλλά φοβόμουν να τη βρω εκεί που βρίσκεται και την αναζητούσα όλο και μακρύτερα. Νόμιζα πως αν στερηθώ την αγκαλιά μιας γυναίκας, θα γίνω πιο δυστυχισμένος, αλλά μήτε που μου περνούσε από το μυαλό να γιατρέψω τούτη την αδυναμία με το φάρμακο της αγάπης Σου, γιατί δεν το είχα ακόμη γνωρίσει.»²

Παραπομπές

Εικόνα Άρθρου: “Οι τρεις Σφίγγες του Μπικίνι”- Νταλί, 1947, Λάδι σε μουσαμά, 30×50εκ., Πινακοθήκη Πετί, Παρίσι

• Η χρησιμότητα των Άχρηστων Γνώσεων, Ordine Nuccio, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2016
• Confessiones – Αγίου Αυγουστίνου (σε μετάφραση της Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου)