Δωμάτιο 215. Ένας άνδρας με άσπρα μαλλιά βρίσκεται ξαπλωμένος εκεί. Γύρω του μηχανήματα, καλώδια συνδεδεμένα στο σώμα του, μια οθόνη που επιβεβαιώνει πως η ζωή του δεν έχει ακόμα τελειώσει. Τα δάχτυλά του κρύα, σαλεύουν κάθε στιγμή που επανέρχεται ο πόνος – το ίδιο και οι γραμμές στο πρόσωπό του. Και αυτή η εικόνα παραμένει για καιρό.
Το δωμάτιο αυτό διαφέρει από άλλα. Στα νοσοκομεία, βέβαια, η ατμόσφαιρα των δωματίων δεν είναι ποτέ ευχάριστη. Όμως βρίσκεται ένα λουλούδι από φίλο ή συγγενή, ένας άνθρωπος να περιμένει μια εξέλιξη ευχάριστη. Στο 215 όμως, δεν συναντάται κάτι ανάλογο. Μονάχα οι γκρίζοι τοίχοι και το παγερό λευκό φως της λάμπας κρατούν συντροφιά. Σ’ ένα ανθρώπινο μυαλό ακολουθεί εδώ η εξής σκέψη: γιατί να βασανίζεται έτσι ο άνθρωπος αυτός, ενώ μπορεί να επιλεγεί για εκείνον μια εύκολη, σύντομη, αξιοπρεπής λήξη της ζωής του;
Φυσικά, η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που μας έχει χαριστεί και οφείλουμε να το αξιοποιούμε. Δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός ο οποίος να επέλεγε τον θάνατο από την ζωή (1). Οφείλουμε να ζούμε, να αναπτυχθούμε και να καλλιεργηθούμε. Εντούτοις, δεν μας περνά απ’ το μυαλό πως η ζωή που αυτή τη στιγμή υπερασπιζόμαστε, γεμάτη προσδοκίες, εκπλήξεις, λύπες και χαρές, στην περίπτωση που παρουσιάσαμε δεν είναι υλοποιήσιμη. Ακόμη και αν η ζωή του αρρώστου αυτού επιμηκυνθεί, δεν θα έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με αυτό που εμείς, έξω από την ασθενική του πραγματικότητα, υποθέτουμε. Γιατί λοιπόν να εξαντλείται σε νοσοκομειακούς θαλάμους, φάρμακα και εγχειρήσεις, που αποσκοπούν μόνο σε μία ζωή «νεκρή» ;
Είναι λογικό ο ανθρώπινος νους να σκεφτεί το παραπάνω. Ωστόσο ο γιατρός, ο υπηρέτης της ζωής, δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει το δώρο που αυτή προσφέρει. Και αυτό διότι απλά δεν δόθηκε από αυτόν. Υποχρέωση του γιατρού είναι να επιμηκύνει την ζωή, να εξαντλήσει κάθε περιθώριο, ακόμη και να μηχανευτεί κάτι καινούργιο. Ακόμη και ο συγγενής του ασθενούς δεν έχει το ηθικό να επιλέξει πότε θα κλείσει τα μάτια του ο τελευταίος. Άλλος το καθορίζει αυτό, ακόμη κι αν εμείς δεν προσεγγίζουμε τους λόγους.
Ένας γιατρός οφείλει να προσφέρει ίαση, κι αν όχι αυτό ελπίδα. Για έναν χρόνια ασθενή, όπως στην παραπάνω περιγραφή, θα ήταν μία λύση· όμως η εσπευσμένη λήξη της ζωής , η ευθανασία, βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας κάθε ανθρώπου. Ακόμη και το μαρτύριο μιας ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να είναι κερδοφόρο. Και ο ληστής υπέφερε πάνω στον Σταυρό, όμως κέρδισε πρώτος τον Παράδεισο.
Παραπομπές:
1: Βέβαια, σε ελάχιστες περιπτώσεις και κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες η διαπίστωση αυτή δεν ισχύει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ένδοξο τέλος μιας ομάδας Σουλιωτισσών που επέλεξαν οι ίδιες να πεθάνουν ελεύθερες πέφτοντας στον γκρεμό καθώς δεν ήθελαν να ατιμαστούν από τους Τουρκαλβανούς (Δεκέμβριος 1803, στο όρος Ζάλογγο).
