Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μια γραμμή την πορεία της οποίας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Όλες οι γραμμές όμως έχουν μία χρυσή τομή. Την αγάπη.

Για όλους πιστεύω πως η αγάπη παίζει ξεχωριστό ρόλο γιατί η αγάπη υπάρχει σε κάθε τι γύρω μας, διαφοροποιείται μόνο η μορφή έκφρασής της. Ο κάθε άνθρωπος άλλωστε εκφράζει την αγάπη του με διαφορετικό τρόπο . Η κάθε σχέση μας εξάλλου είναι μοναδική και άρα η αγάπη μας δεν μπορεί να είναι ίδια για όλα και για όλους. Ή μήπως για αυτό η ανθρώπινη φύση μας;

Ας αναρωτηθούμε τι μας ωθεί να αγαπήσουμε. Είναι μία σκέψη η οποία δεν περνάει από το μυαλό μας γιατί θεωρούμε ίσως την αγάπη κεκτημένη.

Η σχέση μας με τους συγγενείς, παραδείγματος χάριν, συνήθως χαρακτηρίζεται από τον όρο αγάπη. Με ποια αίτια όμως; Το αίμα; Την πολύχρονη συμβίωση; Εάν αυτή είναι η απάντηση, τότε δεν νιώθω καλά με την αποδοχή της. Αν, όπως εγώ, θέλετε να πείτε όχι, αλλά δεν μπορείτε να σκεφτείτε άλλη απάντηση, ας αναρωτηθούμε: αν συναντούσα τον αδερφό μου σε μία κοινή παρέα, θα τον αγαπούσα; Και αν ναι, πώς και πόσο; Ακόμα και στις παρέες μας, δεν αγαπάμε όλους μας τους φίλους με τον ίδιο τρόπο με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.

Αγαπάμε άλλους ανθρώπους περισσότερο και άλλους λιγότερο.

Χρησιμοποιούμε ποσότητα για ένα συναίσθημα το οποίο δεν μπορούμε να μετρήσουμε και να υπολογίσουμε και όμως καταφέρνουμε επιτυχώς να καταλάβουμε τι εννοεί κάποιος λέγοντας «σε αγαπάω πολύ».

Το θέμα έγκειται στο πως ορίζουμε το μέγεθος της αγάπης. Τι σημαίνει αγάπη και αγαπάω, διότι εφόσον «χαριστικά» αποδεχόμαστε την ποσοτική της μέτρηση, πρέπει κάπου να υπάρχει το “πάτωμα” και η “οροφή”. Γιατί οι όροι “πολύ” και “λίγο” δεν έχουν νόημα σε μία κλίμακα δίχως μετρήσεις (εκτός και αν αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε και μετράμε την αγάπη). Ίσως ο καθένας μας να έχει μέσα του ένα “χάρακα” με διαφορετικό μέγεθος και κατατετμημένο τελείως διαφορετικά.

Είμαστε, έτσι, υπεύθυνοι για την αναισθησία μας “το μηδέν στον χάρακα” και για την υπέρμετρη αγάπη μας το “10/100/1000” αναλόγως τον χάρακα.

Η αντίφαση όμως εξακολουθεί να υφίσταται.

Η αγάπη δεν μπορεί να είναι απεριόριστη και ταυτόχρονα ο χάρακας να έχει τέλος. Ανάλογα με το πώς επιθυμούμε να κοιτάξουμε το αδιέξοδο αυτό, προκύπτουν δύο ερωτήματα: «μέχρι που μπορούμε να αγαπήσουμε» εάν αποδεχτούμε ότι ο χάρακας όλο και κάπου τελειώνει ή «ποιος/τι και γιατί μας εμποδίζει από το να αγαπήσουμε υπέρμετρα» εάν αρνηθούμε το τέλος.

Με γνώμονα τα προσωπικά μου βιώματα τολμώ να πω πως έχω καταλήξει σε απαντήσεις και για τα δύο ερωτήματα.

«Μέχρι που μπορούμε να αγαπήσουμε; Μέχρι εκεί που μπορούμε να συγχωρήσουμε»

Η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Αγαπάς διότι η καρδιά σου το λέει και όχι το μυαλό σου. Είναι συναίσθημα και όχι μια λογική πράξη ή συμπέρασμα. Για το λόγο αυτό τα πράγματα εύκολα μπορούν να περιπλεχθούν. Μία λάθος κίνηση από ένα άτομο που αγαπάμε, ένα στραβό κοίταγμα, μία κουβέντα παραπάνω, ένα μυστικό μπορούν να καταρρίψουν την αγάπη. Αρκούν για να προκαλέσουν απόσταση και διχόνοια,“τη σμίκρυνση του χάρακα”. Αγαπάμε λοιπόν μέχρι να μην μπορούμε πλέον να συγχωρήσουμε, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου μετά την δυσκολία, την θέση της αγάπης καταλαμβάνει κάποιο άλλο συναίσθημα και όχι η αγάπη.

Το αν η αγάπη θα καταλάβει ξανά τη θέση της εξαρτάται από το αν θα καταφέρουμε τελικά ειλικρινά να συγχωρήσουμε, αν τελικά “κόψαμε ή προσωρινά σκεπάσαμε τον χάρακα”.

 «Ποιος/τι και γιατί μας εμποδίζει από το να αγαπήσουμε υπέρμετρα; Εμείς»

Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει από το να αγαπήσουμε πολύ, λίγο, υπέρμετρα ή καθόλου παρά μόνο ο εαυτός μας. Η αγάπη δεν είναι κάτι που χαρίζεις ή πουλάς, που αγοράζεις ή νοικιάζεις. Στην αγάπη πρέπει να είσαι έτοιμος να τα δώσεις όλα, όχι για να πάρεις, αλλά ακριβώς επειδή αγαπάς τόσο που δεν το θεωρείς απώλεια αλλά χαρά. Είναι ένας αέναος κύκλος από τον οποίο βγαίνουμε γιατί κουραζόμαστε, δεν ήμασταν έτοιμοι εξαρχής ή ποτέ δεν τον πήραμε σοβαρά. Κανείς πέρα από τον εαυτό μας δεν μπορεί να μας διώξει από αυτόν τον κύκλο μόνιμα γιατί δεν αγαπάμε για τους άλλους, αλλά αγαπάμε τους άλλους.

Προκύπτει έτσι ένα ακόμα θέμα το οποίο θεωρείται σήμερα από πολλούς «ταμπού»: η αγάπη για τον εαυτό μας, το γνωστό «self love». Όπως κανένας πέρα από τον εαυτό μας δεν μπορεί “να μας βγάλει από τον κύκλο” , έτσι και κανένας πέρα από τον εαυτό μας δεν μπορεί “να μας βάλει στον κύκλο”.

Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι απαραίτητη και καρποφόρα, όταν ανθοφορεί ταυτόχρονα με  την αγάπη μας για τους άλλους. Μπορείς να βρεις την έννοια της αληθινής αγάπης με το να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να παρατηρήσεις τι σε κάνει να νιώθεις την αγάπη και ταυτόχρονα να το στρέφεις προς τους ανθρώπους που αγαπάς. Δεν ξέρω αν είναι ο μόνος ή αν ακόμη είναι σωστός τρόπος αλλά αξίζει μία προσπάθεια.

«Το λουλούδι που σου αρέσει το κόβεις, το λουλούδι που αγαπάς το ποτίζεις»