*Διαβάζοντας το κείμενο να ακούσετε το τραγούδι που προτείνεται:

Την ώρα που ένα μικρό παιδί σε μια όμορφη γωνιά του κόσμου απολάμβανε τα γενέθλιά του παρέα με όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα, σε μια άλλη γωνιά της Αμερικής, ο μικρός Glenn καθόταν μοναχός του με την μαμά του περιμένοντας με ανυπομονησία τους δικούς του «φίλους» να εμφανιστούν για να γιορτάσουν μαζί τα έκτα του γενέθλια. Η ώρα περνούσε και κανένας δεν εμφανιζόταν. Ο μικρούλης Glenn άρχισε να βουρκώνει και γεμάτος παράπονο ρώτησε την μαμά του: «Μαμά γιατί δεν ήρθε κανείς;». Και η αλήθεια είναι πως αυτή την ερώτηση θα έκανε κάθε συνειδητοποιημένος άνθρωπος όταν μάθαινε για το παραπάνω γεγονός.

Τι πήγε τόσο στραβά στην συγκεκριμένη περίπτωση ώστε 16 παιδιά να μην εμφανιστούν στο πάρτι του συμμαθητή τους; Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν είχε πάει στραβά. Το μόνο «πρόβλημα» για τους συμμαθητές του Glenn -ουσιαστικά για τους γονείς τους- ήταν ο αυτισμός του. Το πραγματικό ερώτημα που γεννιέται όμως, είναι το γιατί να υπάρχει τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε ένα άτομο που διαφέρει από τη νόρμα και συγκεκριμένα σε ένα άτομο με κάποια αναπηρία.

Αρχικά, ας ορίσουμε το τι είναι αναπηρία. Αναπηρία χαρακτηρίζεται η οποιαδήποτε σωματική ή νοητική δυσλειτουργία, η οποία δυσκολεύει κοινωνικά ή υλιστικά,  την επικοινωνία ενός ατόμου με τα υπόλοιπα. Επομένως, άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρούνται όλα εκείνα τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικές ή νοητικές δυσκολίες, όπως στο παραπάνω περιστατικό ο μικρούλης Glenn που έχει αυτισμό.

Αν και είναι αρκετά εύκολη πλέον η πρόσβαση σε πληθώρα πληροφοριών, πολλοί άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι με την έννοια της «αναπηρίας», πόσο μάλλον με την έννοια του «ατόμου με ειδικές ανάγκες». Ίσως η αμάθεια αυτή, που πηγάζει συνήθως από την αδιαφορία των περισσότερων να ενημερωθούν περαιτέρω για το συγκεκριμένο θέμα, αποτελεί και μία εύλογη αιτία για την ρατσιστική συμπεριφορά που παρατηρείται από αρκετούς προς την κοινωνική ομάδα των ατόμων αυτών.

Στην βάση όμως όλων των προβλημάτων βρίσκεται ο ανθρώπινος εγωισμός. « Μα εγώ τώρα πώς θα κάνω παρέα με έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σκεφτεί ή δεν μπορεί να κινηθεί;!». Όπως είχε πει κι ο Αμερικανός μουσικός Scott Hamilton: «Πιστεύω ακράδαντα ότι η χειρότερη αναπηρία είναι η κακή συμπεριφορά».

Η αδυναμία του ανθρώπου όχι απλώς να δεχθεί το διαφορετικό, αλλά και να το αγκαλιάσει, να το βοηθήσει και να συνυπάρξει μαζί του, οδηγεί στην αποστροφή, στον χλευασμό και στην υποτίμηση του διαφορετικού. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα η «αναπηρία» δημιουργείται από την δική μας αντιμετώπιση των ατόμων που φέρουν κάποια δυσκολία, τότε φτάνουμε στο σημείο να σκεφτούμε μήπως εμείς είμαστε οι δυσλειτουργικοί.

Τα ΑΜΕΑ, σε ένα περιβάλλον που ευνοεί την καθημερινότητά τους και τα ενισχύει να συμμετέχουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις, μπορούν να ενταχθούν με μεγαλύτερη ευκολία στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Πολλές φορές, τα στεγανά που βάζουμε στην σκέψη μας, μας εμποδίζουν από το να δούμε ότι η επιτυχία δεν συνεπάγεται πολλά λεφτά και εξωτερική ομορφιά. Πολλές φορές ξεχνάμε πόσα πράγματα μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος και πόσα μπορεί να προσφέρει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στο κοινωνικό σύνολο, κάνοντας κάτι που ολοκληρώνει και τον ίδιο και έτσι γίνεται ευτυχισμένος. Κι όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ευτυχισμένος, επιθυμεί να βελτιώνεται διαρκώς σε αυτό που κάνει, με αποτέλεσμα να βελτιώνεται και η προσφορά του στους γύρω του.

Θεωρώ, ότι μόνο τότε κάποιος είναι πραγματικά επιτυχημένος. Και για να γίνει κανείς ουσιαστικά επιτυχημένος, δεν χρειάζεται ούτε όλα του τα χέρια, ούτε όλα του τα πόδια, ούτε να διαθέτει ευρύ φάσμα γνωριμιών, ούτε να κατέχει πολλές κοινωνικές δεξιότητες. Αρκεί να έχει θέληση να πετύχει. Και τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν κάτι παραπάνω από θέληση. Έχουν δύναμη ψυχής, καθώς έχουν μάθει να στερούνται πολλά, άρα και να παλεύουν παραπάνω για να υλοποιήσουν τα όνειρά τους. Έτσι, μπορούν  να νιώσουν εν τω βάθει ευγνωμοσύνη για ό,τι αποκτούν στο τέλος.

Η ιστορία του μικρούλη Glenn όμως, τελειώνει κάπως αναπάντεχα. Η μαμά του, βαθιά στεναχωρημένη και νευριασμένη με την ωμή σκληρότητα που έδειξαν κυρίως οι γονείς των συμμαθητών του γιου της, ανάρτησε το συμβάν στο Facebook γράφοντας: «Ξέρω, ότι αυτό που γράφω είναι ίσως λίγο ανόητο για να σας απασχολήσει, αλλά η καρδιά μου ραγίζει για τον γιο μου. Κάλεσε όλη την τάξη του, 16 παιδιά, για τα γενέθλιά του σήμερα. Κανένα παιδί δεν ήρθε». Την ανάρτηση αυτή είδαν τότε άλλες μητέρες, οι οποίες άρχισαν να ρωτούν αν μπορούν να φέρουν τα δικά τους παιδιά στο πάρτι του μικρού Glenn. Την ανάρτηση είδε μέχρι κι ένας αστυνομικός της περιοχής, ο οποίος ζήτησε άμεσα την διεύθυνση του σπιτιού και «διέταξε» να πετάξει ένα ελικόπτερο πάνω από το σπίτι της οικογένειας. Μέσα σε μία ώρα, το ελικόπτερο πετούσε πάνω από το σπίτι του Glenn σε τέτοιο ύψος, ώστε να μπορεί να δει ότι τον χαιρετάει ο πιλότος.

Πόσο συγκινητικές είναι οι πράξεις αυτές που κατάφεραν να ανατρέψουν την αρχικά στενάχωρη εξέλιξη των γενεθλίων ενός μικρού παιδιού. Και η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε όλοι να παραδειγματιζόμαστε από τέτοιες συμπεριφορές ανθρώπων, που όντως υπήρξαν άνθρωποι σε στιγμές που κάποιος έχανε την ελπίδα του για την ανθρωπότητα.

Στην πραγματικότητα, δεν απαιτείται κάποιο ιδιαίτερο προσόν για να συμπεριφερθεί κάποιος με ευαισθησία. Αρκεί να μπορεί να είναι άνθρωπος. Αρκεί να μπορεί να μπει στην θέση του συνανθρώπου του και να τον αισθανθεί, να γίνει για λίγο ο άλλος. Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό να εξοικειώνονται τα παιδιά με την διαφορετικότητα από μικρά και να ενημερώνονται τόσο από την οικογένειά τους όσο και από το σχολείο σχετικά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ, προκειμένου να μπορούν να διαμορφώνουν ορθή κοινωνική συμπεριφορά.

Αλλά δεν αρκεί μόνο η ενημέρωση, μόνο η γνώση ότι υπάρχουν και αυτά τα άτομα γύρω μας. Ίσως αν πάψει ο καθένας μας να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του, αν για λίγο ασχοληθούμε με τον πόνο του άλλου χωρίς να φοβόμαστε μήπως χάσουμε την δική μας εύθυμη διάθεση, τότε ίσως μάθουμε να σκεφτόμαστε χωρίς περιορισμούς και έτσι, ίσως καταφέρουμε να αντιμετωπίζουμε οποιονδήποτε διαφέρει από εμάς όπως θα θέλαμε να αντιμετωπίζουν εμάς. Αρκεί απλώς να  συνειδητοποιήσουμε πως όλοι απέναντι στην ζωή είμαστε ίσοι και πως τελικά έχουμε τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες ώστε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι.

Ο Θεός μας έπλασε όλους ικανούς για σπουδαία μεγαλεία ψυχής. Αν λοιπόν εστιάζουμε στις αρετές και στα χαρίσματα του διπλανού μας, θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ μας. Η κοινή βάση και των δυο μας είναι ο δρόμος προς την αγιότητα και οι δύο είμαστε το ίδιο ίσοι απέναντι σε αυτό.