Γράφει η Αφροδίτη Φαλιέρου, απόφοιτη του ελληνικού μειονοτικού λυκείου της Ίμβρου η οποία ανήκει στην τουρκική επικράτεια.

Αποφοιτώντας από το μειονοτικό ελληνικό σχολείο της Ίμβρου, νιώθω να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα χαρμολύπης. Στο νησί της καρδιάς μου, των παππούδων μου και της νοσταλγίας, ζούμε σήμερα οι Ίμβριοι μαθητές, -μετά από εξήντα ολόκληρα χρόνια, όπου είχε διακοπεί η μετάδοση των ελληνικών γραμμάτων στα σχολεία του τόπου- την Ανάσταση της ελληνικής παιδείας!

Αυτό, είναι πολύ συγκινητικό! Ακολουθούμε το ήθος και τα έθιμα των προγόνων μας και αυτό αποτελεί ένα αφιέρωμα στην μνήμη όσων έφυγαν, αλλά και στην ατελείωτη έγνοια των Ιμβρίων που βρίσκονται μεν μακριά μας, αλλά μας παρακολουθούν με στοργή κι αγάπη.

Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που κατοικώ στο νησί, έζησα στιγμές που νομίζω ότι θα μείνουν αποτυπωμένες στην μνήμη μου. Οι παππούδες μου συνήθιζαν να εξιστορούν την ζωή τους στην Ίμβρο. Τα πανηγύρια, για παράδειγμα, έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αν και τα παλαιότερα διαφέρουν αρκετά από τα τωρινά. Το κοινό τους σημείο, όμως, είναι ότι όποτε γιορτάζει ένα ξωκκλήσι, όλοι οι Έλληνες κάτοικοι του νησιού συγκεντρώνονται εκεί και αφού ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία, αρχίζει ο χορός, το τραγούδι και το γλέντι. Στο χωριό μου, στο Σχοινούδι της Ίμβρου, γιορτάζονται κατά κύριο λόγο, τα περισσότερα πανηγύρια με αυτό τον τρόπο.

Το Σχοινούδι, το χωριό των παππούδων μου, υπέστη στο παρελθόν την μεγαλύτερη καταστροφή… Στον κάμπο του Σχοινουδίου, η τότε τουρκική υπηρεσία εθνικής ασφάλειας, φτιάχνει ανοικτές αγροτικές φυλακές, με βαρυποινίτες, καταδικασμένους για φόνους και βιασμούς, που μετέφεραν ακόμη και από τα βάθη της Ανατολίας. Τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν ελεύθερα την νύχτα, για να βιοπραγούν, τρομοκρατούν και ληστεύουν τους Σχοινουδιώτες, Τους έφεραν αυτούς εσκεμμένα, ώστε να αφανιστεί το ακμαίο ελληνικό στοιχείο.

Παρόλα αυτά, τώρα που οι συνθήκες είναι ηπιότερες, το Σχοινούδι παλεύει να αναστηθεί, με την υποστήριξη των χωριανών, που λαχταρούν να αναζωπυρώσουν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις, των παλαιότερων, καλών χρόνων!

Έχει χαρακτηριστεί “θαύμα”, πώς διωγμένοι Ρωμιοί ξαναγυρνούν στην Ιθάκη τους!!! Και όχι μόνο ξαναγυρνούν, αλλά φέρνουν και εμάς, τους απογόνους τους, στον τόπο αυτό. Η επαναλειτουργία του σχολείου, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που οδήγησε στο να ξαναζωντανέψει το νησί και μάλιστα ένα σχολείο που ήταν εξήντα χρόνια κλειστό!

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το 1964 απαγορεύτηκε η ελληνική εκπαίδευση στην Ίμβρο και έκλεισαν τα εφτά ελληνικά σχολεία με τους 700 μαθητές. Η διαδικασία για το άνοιγμα των δύο σχολείων (Νηπιαγωγείο-Δημοτικό, Γυμνάσιο Λύκειο) το 2013 το ένα και το 2015 το άλλο, δεν ήταν ένα εύκολο εγχείρημα. Χρειάστηκαν πολλά αιτήματα προς τις τουρκικές αρχές και συντονισμένη οργάνωση, ώστε η Ίμβρος να αποκτήσει και πάλι το ελληνικό στοιχείο.

Όλο αυτό βέβαια, το οφείλουμε στον Ίμβριο Οικουμενικό Πατριάρχη, κ.Βαρθολομαίο, που πίστεψε πρώτος στο όραμα της αναγέννησης της Ίμβρου και έτσι οι Ρωμιοί άρχισαν να επιστρέφουν πάλι στις εστίες τους!