Ποιήματα από διάφορες συλλογές του Νικηφόρου Βρεττάκου:

Απ’ το παράθυρο

Κύριε, περισσεύουν τα πολλά σου αστέρια.
Γνοιάστηκες για πολλά λουλούδια κ’ έφτιαξες
τον ήλιο και το φεγγάρι. Και μες το νερό
έβαλες Κύριε, πολύ φως. Δεν χρειάζονταν όλα.
Σκέφτηκες ίσως πως ο κόσμος σου,
δεν θα φωτίζονταν απ’ αλλού
και σκόρπισες και ασώτεψες.

Δεν υπολόγισες την αγάπη.

Δημιουργία

Λογαριάζω πως έχω να γράψω ακόμη
ως χίλια ποιήματα. Πάω ν’ αγοράσω
χαρτί για έξι μέρες. Και σκέφτομαι:
άραγε με πόσες χιλιάδες ποιήματα
να ‘φτιαξε τον ήλιο του ο Κύριος;

Σεμινάριο

Αν με βλέπαν να στέκομαι
όρθιος, ακίνητος, μες
στα λουλούδια μου, όπως
αυτή τη στιγμή,
θα νόμιζαν πως
τα διδάσκω. Ενώ
είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν.

Έχοντας με στο μέσο
μου διδάσκουν το φως.

Τα πρόσωπα των λουλουδιών

Για  μι’ ακόμη φορά , σταμάτησα
σήμερα κι ώρα πολύ κοιτούσα
το πρόσωπο ενός λουλουδιού.
Βρήκα τα μάτια του·
έσκυψα
μέσα του
κι ένιωσα
δέος.

Και γιόμισα αγάπη
γιόμισα ευλάβεια
γιόμισα άνθρωπο.

Άνθος και μνήμη

Η μικρή μου ροδιά πρωτάνθισε σήμερα.
Μια σταγόνα απ’ το λυκαυγές, ένας λίθος
πολύτιμος, το πρώτο της άνθος. Θα σου πήγαινε
αλήθεια πολύ, Μαργαρίτα, περασμένο
στη ζώνη, στον ώμο ή στην κόμη σου.
Δεν θυμάμαι καλά αν στο είπα
ή στόγραψα κάποτε. Πάντως
είναι ωραίο να στολίζεις έναν άγγελο
επίγειο με ουράνια θαύματα.

Οικείωση

Το βράδυ, ήταν όνειρο. Γαλήνη και φως.
Τόσο πολύ που μ’ ένα χαμόγελο
(ήταν κι αυτό σχεδόν από φως)
έστρεψα κ’ είπα στην πέτρα που ο ήλιος
τη φώτιζε πλάι μου: Σ’ αγαπώ.

Πρόσωπο με πρόσωπο

Ι

Βλεπόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο,
Κύριε· τόσο είσαι κοντά μου.
Όταν ανοίγω το παράθυρο, όποια
ώρα κι αν είναι, βλεπόμαστε.

Έχω τα μάτια μου κ’ έχεις κι εσύ
όλου του γύρω μας κόσμου
τα μάτια. Τα λουλούδια με βλέπουν.

ΙΙ

Κάθε που αγκαλιάζω έναν
άνθρωπο, Κύριε, θαρρώ
πως κρεμιέμαι από το λαιμό σου.

Οι ρωγμές της μοναξιάς

Κύριε, είσαι η χλόη. Είσαι το κούμαρο.
Το γλαυκό φωτοστέφανο γύρω απ’ τη φλόγα
του χάλκινου λυχναριού. Είσαι το λάχτισμα
του σκυλιού που το δέχεται τη νύχτα
κανείς σα μιάν ανταπόκριση εξ ύφους
στην έρημο. Κύριε, είσαι η ραγάδα
της ξύλινης πόρτας που μπαίνει η αυγή.
Είσαι το άνθος της μηλιάς που σαν άσπρο
φως επουράνιο πέφτει στον ώμο μου.

Ειρήνη

Είναι σαν κλώνος μυγδαλιάς σε ποτήρι
στην καρδιά μου η αγάπη. Πέφτει πάνω της ο ήλιος
και γεμίζει πουλιά.

Το καλύτερο αηδόνι λέει τ’ όνομα σου.