Είμαστε δύο μήνες κλεισμένοι στο σπίτι, πρέπει να πατήσεις 6 για να βγεις
Αλλά πώς να ‘ναι να είσαι κλεισμένος σε ένα νοσοκομείο, ίσως και από όταν γεννήθηκες, και να παλεύεις με τη ζωή;
Οι γονείς μάς περιορίζουν, μάς καταπιέζουν πολλές φορές, θέλουν να ξέρουν που πάμε, ζητάμε ανεξαρτησία
Αλλά πώς να ‘ναι να είσαι ορφανός;
Δεν θυμήθηκαν τα γενέθλιά μας, δεν μας έστειλαν χρόνια πολλά, ούτε καλή χρονιά.
Αλλά πώς να ‘ναι να μην σε θυμάται η ίδια σου η μητέρα επειδή έχει αλτσχάιμερ;
Δεν ήταν αυτές γιορτές, ούτε βγήκαμε την πρωτοχρονιά ούτε χορέψαμε ούτε ήπιαμε
Αλλά πώς να ‘ναι τέτοιες γιορτινές μέρες να τριγυρνάς στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου επειδή το παιδί σου είναι στην εντατική;
Κλείσανε και τα μαγαζιά και δεν μπορούμε να βγούμε να δούμε με την ησυχία μας τι θα αγοράσουμε και πρέπει να περιμένουμε και το κούριερ
Αλλά πώς να ‘ναι να είσαι άνεργος τόσους μήνες επειδή έκλεισε η επιχείρησή σου λόγω καραντίνας;
Μου λείπει ο φίλος μου, δεν μπορώ να τον δω από κοντά, μένει και μακριά
Αλλά πώς να ‘ναι να αγνοείται ένας δικός σου άνθρωπος, να σου λείπει όσο τίποτα και να μην ξέρεις που βρίσκεται;
Θα βγούμε 10 άτομα σήμερα να γιορτάσουμε για την πρωτοχρονιά, μια φορά θα ‘ναι, και να κολλήσουμε δεν πειράζει, τι να κάνεις
Αλλά πώς να ‘ναι να είσαι γιατρός ή νοσηλευτής εν καιρώ πανδημίας;
Αγαπώ την οικογένειά μου αλλά θα ήθελα να είναι και άλλα άτομα στο γιορτινό τραπέζι
Αλλά πώς να ‘ναι να γιορτάζεις μόνος επειδή δεν έχεις οικογένεια ή να γιορτάζεις στον δρόμο επειδή είσαι άπορος;
Νιώθω ότι δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα, όλα μου φαίνονται μονότονα, έχω χάσει την αισιοδοξία μου
Αλλά πώς γίνεται να πάσχεις από καρκίνο και να είσαι πιο αισιόδοξος από εμένα;
Πώς να ‘ναι άραγε;
Η πρώτη λέξη που θα μας έρθει στο μυαλό είναι «κρίμα». Στην πραγματικότητα, εμείς είμαστε κρίμα. Οι ήρωες αυτοί, της καθημερινότητας, δεν μπορεί να είναι κρίμα. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα μας λυπούνται. «Κοίτα τον, στενοχωριέται για απλά πράγματα, δεν εκτιμάει αυτά που ήδη έχει.», αυτό θα σκέφτονται.
Θεωρούμε δεδομένο ότι αυτά που μας «πάνε καλά», θα συνεχίσουν να μας πάνε. Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε την καθημερινή ευλογία που μας δίνεται.
Δεν ξέρω γιατί υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες στον κόσμο. Μπορώ όμως να σκεφτώ αυτό: Και τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν;
Πιστεύω ότι απλώς θα εγκλωβιζόμασταν σε αυτήν την αχαριστία. Όσοι άνθρωποι παλεύουν με τη ζωή καθημερινά, είναι παράδειγμα για εμάς. Όμως και εμείς έχουμε ηθικό χρέος απέναντί τους να τους στηρίζουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Και θα μάθουμε από αυτούς τι θα πει ψυχική δύναμη και αγάπη για τη ζωή. Ίσως είναι μια υπενθύμιση που μας λέει αυτό: Δες το θησαυρό που έχεις δίπλα σου και πες για μία μόνο φορά «ευχαριστώ».
Υ.Γ. Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι μια παγκόσμια κοινή απειλή δεν κατάφερε να ενώσει και τόσο τελικά την ανθρωπότητα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που παραμέρισαν τον εαυτό τους και τις επιθυμίες τους για να προστατέψουν και να στηρίξου τους γύρω τους. Οι υπόλοιποι είτε θα παρασυρθήκαμε και θα παραβιάσαμε τους κανονισμούς αγνοώντας τις συνέπειες της πράξης αυτής είτε θα ήμασταν στο αντίπαλο στρατόπεδο και θα κατακρίναμε όσους παραβίαζαν τα μέτρα, όσους πήγαν εκκλησία, όσους πήγαν σε διαδηλώσεις, όσους, όσους… αφήνοντας τον υπαινιγμό «Και εγώ γιατί να μην το κάνω;».
Πηγές:
https://pixabay.com/vectors/virus-mask-coronavirus-disease-4999857/
