Τώρα με τις νέες ταυτότητες, ξαφνικά, ξύπνησαν μνήμες από την εποχή της καραντίνας και του όλου θέματος με τα εμβόλια. Και αυτό γιατί, φυσικά, επέστρεψε η λέξη «ψεκασμένος».
Όπως και με τα εμβόλια, έτσι και με τις νέες ταυτότητες, δεν έχω ιδέα, προσωπικά, τι παίζεται. Ξέρω τι λέγεται, αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω σε βάθος τι θα συμβεί στο μέλλον και αν θα στραφεί εναντίον της ελευθερίας των πολιτών. Ειλικρινά δεν γνωρίζω.
Γενικά, ακούγεται λογικό να αναβαθμιστούν οι αστυνομικές ταυτότητες από άποψη ασφάλειας (και όχι φωτογραφία που κολλάει με uhu), αλλά συνάμα έχω κάποιους προβληματισμούς για τη διαφάνεια της όλης διαδικασίας, όπως την δρομολόγησε η κυβέρνηση, αλλά και για την προστασία των προσωπικών δεδομένων – σε συνάρτηση με τη συγκεντρωτική φύση συλλογής αυτών των δεδομένων. Ας το αφήσουμε όμως αυτό προς το παρόν.
Θα ήθελα να σταθούμε περισσότερο στο θέμα των «ψεκασμένων» και στη σταδιακή επικράτησή του όρου σε μια κοινωνία.
Πρώτο στάδιο
Το πρώτο στάδιο για να πολεμήσει κάποιος την αντίθετη γνώμη, αιώνες τώρα, είναι να βρει όλες τις εκδοχές της και να την ταυτίσεις με την πιο ακραία από αυτές. Ακόμα πιο αποδοτικό είναι να δώσει έναν σύντομο απαξιωτικό χαρακτηρισμό σε αυτούς που εκφράζουν αυτήν την αντίθετη γνώμη. Από εκεί και πέρα όλα είναι εύκολα.
Στην περίπτωσή μας, όποτε θα αναφέρεται η εξουσία στους αντιδραστικούς, είτε στα πάνελ είτε στη Βουλή, θα κοτσάρει τον όρο “ψεκασμένοι”.
Φυσικά από αυτή τη ρητορική δεν γίνεται να λείπει ο πρωθυπουργός. Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, αν θυμάστε, όποιος πήγε στο συλλαλητήριο της Μακεδονίας ήταν ακροδεξιός και όποιος ήταν κατά του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Σερβία ήταν χριστιανοκομμουνιστής. Έτσι και τώρα, όποιος αντιτίθεται στις ταυτότητες είναι «ψεκασμένος».
Όπως θα έλεγε και ο Γκέμπελς: “όταν λες και ξαναλές ένα ψέμα, στο τέλος γίνεσαι πιστευτός” (αμφισβητείται ότι το είπε αυτός, πάντως το νόημα το έπιασαν οι συνεχιστές του).
Δεύτερο στάδιο
Το δεύτερο στάδιο είναι να ενθαρρύνει με κάθε τρόπο τον κόσμο να περιθωριοποιήσει αυτές τις απόψεις (μαζί και τις σοβαρές). Ευκαιρία ψάχνουμε ούτως ή άλλως να βριστούμε στα social media, τώρα έχουμε και τη στήριξη της εκάστοτε εξουσίας.
Προσοχή όμως! Πρέπει να προσέχουμε για ποιoν λόγο λέμε κάποιον «ψεκασμένο» ή «συνωμοσιολόγο». Οποιαδήποτε άποψη είναι ανεκτή ή λογική, ΕΚΤΟΣ από αυτές που θα μας πουν ότι εξαιρούνται.
Δεν μπορούμε να πούμε συνωμοσιολόγο κάποιον υπουργό που λέει στα κανάλια ότι ο Πούτιν ασχολείται με το να ρίξει τον Κούλη. Δεν μπορούμε να πουμε «ψεκασμένα» τα site που βάζουν άρθρα για «χριστιανοταλιμπάν συνωμοσιολόγους» και από κάτω προβλέψεις για ζώδια. Ούτε – προφανώς- μπορούμε να πούμε συνωμοσιολόγους αυτούς που λένε ότι το φύλο είναι κοινωνικό κατασκεύασμα ή η θρησκεία είναι το όπιο του λαού (γιατί τα «αφεντικά» επινόησαν τη συνείδηση). Ψεκασμένο μπορούμε να πουμε μόνο αυτόν που διαφωνεί με τις ταυτότητες (ή με τα εμβόλια).
Προβληματισμοί
Πέρα από την πλάκα -που δεν έχει και τόσο πλάκα στη πραγματικότητα- υπάρχουν σοβαρά προβλήματα όταν κυριαρχεί ένα τέτοιο σκεπτικό σε μια κοινωνία. Δηλητηριάζεται κάθε προωθητική συζήτηση και καταντούν όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Επιπλέον, δηλητηριάζονται – ανεπανόρθωτα πολλές φορές – οι ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς σοβαρό λόγο κιόλας.
Κάποιοι προβληματισμοί που προκύπτουν από τα παραπάνω είναι οι εξής:
Πρώτον: ακούγονται υπερβολικές και γραφικές απόψεις; Φυσικά. Το ερώτημα είναι: μήπως μόνο οι υπερβολές ακούγονται; Μήπως δεν δίνεται τόση βάση στις σοβαρές και στοιχειοθετημένες ανησυχίες; Μερικές φορές οι ενστάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε μία καλύτερη λύση.
Δεύτερον: μήπως είναι προβληματικό να λέμε όλους όσοι διαφωνούν “ψεκασμένους”; Μήπως σε αυτό κρύβεται μια ψευτο-ανωτερότητα, μία πεποίθηση ότι «εγώ που είμαι λογικός, ξέρω ότι εσύ είσαι βλάκας»;
Στο φινάλε, ποιός είναι αυτός που ξέρει, δηλαδή;
Ναι, είναι αστείο κάποιος να νομίζει ότι ξέρει τα πάντα και ότι έχει ανακαλύψει τα σχέδια κάθε σκοτεινής ελίτ του κόσμου. Αλλά τόσο αστείο είναι κάποιος να είναι σίγουρος για το τι δεν ισχύει ή να κάνει τον εκπρόσωπο της λογικής.
Το να έχει κάποιος τη γνώμη του είναι θεμιτό. Αλλά το να κάνει τον θεματοφύλακα της λογικής και να ταυτίζεται ναρκισσιστικά με αυτόν του τον ρόλο είναι κωμικό.
Τρίτον: Μήπως θα μπορούσε ο καθένας προσωπικά να υιοθετήσει μια στάση που να ενθαρρύνει τον γόνιμο διάλογο; Ναι, είναι κλισέ, αλλά όσο πρωτότυπο και αν είναι το «πάτε να σκοτωθείτε όλοι με όλους», δεν βγάζει πουθενά. Ένας διάλογος για τα υπέρ και τα κατά κάθε ζητήματος, μια κριτική ματιά στους ενδεχόμενους κινδύνους και η ελεύθερη κατάθεση ενστάσεων ή προβληματισμών θα ήταν καλύτερος για όλους νομίζω.
Δεν βοηθάει σε τίποτα να είμαστε κυβερνητικοί yes-men, ούτε στοιχηματζήδες συνωμοσιών.
Κλείνοντας
Προς το παρόν ας ευχηθούμε να μην καούμε ή πνιγούμε και βλέπουμε για τις ταυτότητες. Γιατί για να έχουμε ασφαλείς ταυτότητες, πρέπει να έχουμε ασφαλείς πολίτες πρώτα.
