Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου 2022, «The Queen died peacefully at Balmoral».
Η χθεσινή είδηση του θανάτου της μακροβιότερης βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου, προκάλεσε παγκόσμια αναστάτωση και βύθισε στο πένθος τους Βρετανούς, κυρίως, υπηκόους της. Η εν λόγω είδηση, όμως, σηματοδότησε και το τέλος μιας μακράς, θεοσκότεινης εποχής: της εποχής που ταυτίστηκε με την αποικιοκρατία, τη γιγάντωση και τη λήξη της.
Αναμφίβολα, η ζωή και η 70χρονη μοναρχία της βασίλισσας Ελισάβετ, γράφτηκε στα βιβλία της Ιστορίας, πλάι στις εξεγέρσεις και τις σφαγές σε κάθε γωνιά του βρετανικού αποικιοκρατικού κόσμου, από την Κύπρο μέχρι την Ιρλανδία και από την Υεμένη μέχρι την Ινδία.
Συγκεκριμένα, χαρακτηριστική είναι η περίοδος 1955-1959, όταν κατά τη διάρκεια του Αγώνα της ΕΟΚΑ, η βασιλεία της Ελισάβετ συνδέθηκε με τον απαγχονισμό εννιά Κυπρίων αγωνιστών, οι οποίοι «δεν αξιώθηκαν της βασιλικής χάρης», γεγονός που αμαύρωσε τη φήμη της τόσο στην Κύπρο, όσο και στον απανταχού Ελληνισμό.
Για να προλάβω, όμως, τους απολογητές του στέμματος – που με μακροσκελή κείμενα θρηνούν από χθες για την Ελισάβετ – υπογραμμίζω ότι συνιστά πλάνη να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ιστορία ή την πολιτειακή δομή άλλων λαών μέσα από τα δικά μας ιστορικά βιώματα. Γι’ αυτό, η κριτική μου δεν απευθύνεται στη βρετανική πολιτειακή δομή αυτή καθ’ εαυτήν, αλλά σε όσους ταυτίστηκαν με την επιβολή του αγγλικού πέλεκυ και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό.
Γιατί το χώμα στο κενυάτικο Ναϊρόμπι, στο ινδικό Άμριτσαρ, στο ιρλανδικό Ντέρι, στον ελληνικό Μαχαιρά, «δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα» των καταραμένων σκυλιών της βασίλισσας. Και όσοι κάνουν σήμερα λόγο για «ιστορικούς δεσμούς» του Ελληνισμού με τη Μεγάλη Βρετανία, καλό είναι να ρωτήσουν αυτό το χώμα, που απορρόφησε τα ποτάμια αίματος κάποιων σκλάβων που ζητούσαν Λευτεριά.
Στην τελική, κάθε λαός αξίζει τόσο, όσο και οι νεκροί τους οποίους τιμά. Ας σταθούμε στο ύψος που μας αρμόζει κι ας επιλέξουμε, ως λαός, να τιμήσουμε όσους αντιστάθηκαν στη μοναρχία της (όποιας) Ελισάβετ, από τη Ροδεσία ως τα στενά του Όλστερ και τη βασανισμένη Λευκωσία. Να τιμήσουμε τον Παλληκαρίδη, τον Καραολή, τον Δημητρίου, τον Πατάτσο, τον Ζάκο, τον Μιχαήλ, τον Κουτσόφτα, τον Παναγίδη και τον Μαυρομμάτη που δεν άξιζαν, καθώς φαίνεται, τη χάρη της γαλαζοαίματης.
Για την… Αυτής Μεγαλειότητα, ας αρκεστούμε σε μια προσευχή για καλήν απολογίαν, την επί του φοβερού βήματος του Χριστού. Σίγουρα θα τη χρειαστεί…
