Σαράντα ημέρες έχουν περάσει από την έκδοση του ΠΔ85/2022, με το οποίο οι διώκτες του πολιτισμού, θάβουν ζωντανό τον πολιτισμό. Κουράστηκα να ακούω ότι είμαστε η χώρα όπου «γεννήθηκε η δημοκρατία», όπου «γεννήθηκε το θέατρο» και τόσα άλλα, αφού η ίδια θέλει να τα κηδεύσει σήμερα. Η κυβέρνηση εξισώνει τις απαιτητικές σπουδές και τα πτυχία των καλλιτεχνών με… ΔΕ. Δηλαδή απολυτήρια λυκείου!
«Δεν είμαστε χομπίστες, είμαστε μουσικοί» φωνάζαμε έξω από το Υπουργείο Παιδείας, όπου με πλακάτ, συνθήματα και τραγούδια περιμέναμε με αγωνία να κατέβουν οι αντιπρόσωποί μας, με τους οποίους δέχτηκε να συνομιλήσει το Υπουργείο μετά από πολλή πίεση…
«Δεν είμαστε χομπίστες, είμαστε ηθοποιοί» δηλώναμε, ενώ παράλληλα ο υφυπουργός δήλωνε ότι το ΠΔ δεν καταργείται και δεν τροποποιείται, αφού “φωτογραφίζει μία υπάρχουσα κατάσταση”, όπως είπε. Μία αδικία που τώρα αποκτά τη σφραγίδα του κράτους. Αλλά γιατί; Επειδή τελικά οι κυβερνώντες δεν κυβερνούν, αλλά κυβερνώνται, αφού είναι δούλοι του θεού του χρήματος, στον οποίο προσφέρουν θυσία την Τέχνη.
Έτσι δίνουν «δωράκια» στα κολέγια, στα ΙΕΚ και τους επιχειρηματικούς ομίλους στους οποίους ανήκουν, αφού όλοι οι απόφοιτοι Δραματικών Σχολών, αναγνωρισμένων από το υπουργείο Πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ, Σχολών Κινηματογράφου και Σχολών Χορού θεωρούνται από το κράτος πλέον απλοί απόφοιτοι Λυκείου!
Υποβιβάζονται στη βαθμίδα ΔΕ (Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης), που σημαίνει πως όχι μόνο μειώνονται τα εργασιακά δικαιώματά τους, αλλά υποβαθμίζονται στο σύνολο οι απαιτητικές σπουδές τους. Γι’ αυτόν τον λόγο απαιτούμε την επαναφορά των επαγγελμάτων μας στο καθεστώς ΤΕ για όλους ή ΠΕ για όσους κλάδους ίσχυε. Οι Δραματικές Σχολές προσφεύγουν στο ΣτΕ για την αντισυνταγματικότητα του προεδρικού διατάγματος, το οποίο υπογράφει η Αδικία. Αλλά πώς προέκυψε αυτό το ΠΔ;
Τα πτυχία των καλλιτεχνών ήταν αδιαβάθμητα εδώ και δεκαετίες και ήταν επιτακτική η ανάγκη ρύθμισης. Οι κρατικές Δραματικές Σχολές είναι πολύ υψηλού επιπέδου, ωστόσο στη χώρα μας δεν είχαμε ποτέ πανεπιστημιακού επιπέδου σπουδές στις παραστατικές τέχνες! Τα τμήματα “θεάτρου” και “θεατρικών σπουδών”, που πολλοί πετύχαμε στα μηχανογραφικά μας όταν δώσαμε πανελλήνιες, αφορούν τη θεατρολογία και δε σχετίζονται άμεσα με το αντικείμενο του ηθοποιού. Άρα εάν κάποιος έχει παρακολουθήσει ένα διετές πρόγραμμα θεατρολογίας σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο, μπορεί να προσληφθεί, ενώ κάποιος που σχετίζεται άμεσα με τον χώρο δε θα μπορεί καν να υποβάλλει αίτηση!
Έτσι οι σύλλογοι απαιτούν την απόσυρση των αναφορών του ΠΔ στις ειδικότητες των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, την ίδρυση Δημόσιας Τριτοβάθμιας Ανώτατης Εκπαίδευσης (που δεν υπάρχει!), τη λύση στο διαχρονικό πρόβλημα της αντιστοίχισης των πτυχίων (τα οποία είχαν μείνει για μεγάλο καιρό αδιαβάθμητα) σε ενιαία δημόσια καλλιτεχνική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.
Από την κινητοποίηση έξω από το Υπ.Παιδείας – Δευτέρα 23/1/2022
Με τη μούσα Ερατώ;
Τι γίνεται όμως στον χώρο της μουσικής με τα Ωδεία; Γιατί οι περισσότερες φωνές διαμαρτυρίας προέρχονται από τον χώρο του θεάτρου; Επειδή τελικά ο κλάδος παραμένει πάλι αρρύθμιστος! Αλλά για να κατανοήσουμε καλύτερα το γιατί, πρέπει να μεταφερθούμε λίγο πίσω…
Το 1926, ο Μανώλης Καλομοίρης, ένας από τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα, αποχωρεί από το Ελληνικό Ωδείο και ιδρύει το Εθνικό Ωδείο όπου και δίδαξε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Μανώλης Καλομοίρης ωστόσο είχε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Σύμφωνα λοιπόν με τον μουσικό ερευνητή Γιώργο Λεωτσάκο, ο Βενιζέλος είπε στον Καλομοίρη ότι του ζητούν να ιδρύσει μία Μουσική Ακαδημία, αλλά αυτό δεν θα συνέφερε τον Καλομοίρη, ιδρυτή του Εθνικού Ωδείου που στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ιδιωτική επιχείρηση-ωδείο. Ο Καλομοίρης συμφώνησε ότι πράγματι, η ίδρυση μιας μουσικής Ακαδημίας δε θα τον συνέφερε και τότε ο Βενιζέλος του είπε κατηγορηματικά πως δε θα γίνει. Γι’ αυτό μέχρι και σήμερα στην χώρα μας δεν έχουμε Μουσική Ακαδημία, αλλά κάποια τμήματα μουσικών σπουδών.
Στην περίοδο της μεταπολίτευσης, δύο προσπάθειες έχουν γίνει για ίδρυση Μουσικής Ακαδημίας. Η πρώτη ήταν από τον Θάνο Μικρούτσικο, όταν αυτός ήταν υπουργός πολιτισμού για έναν χρόνο περίπου και ετοίμαζε μία σημαντική μεταρρύθμιση για τις μουσικές σπουδές και τη διαβάθμισή τους, όπου το ανώτατο επίπεδο θα ήταν αυτό της Μουσικής Ακαδημίας. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε από την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία εξήγγειλε την ίδρυση Ακαδημίας Τεχνών, η οποία όμως τελικά δεν έγινε ποτέ, έστω κι αν ψηφίστηκε(!).
Έτσι, ερχόμαστε στον πρώην Υπ.Παιδείας κ.Γαβρόγλου, ο οποίος ετοίμαζε κάτι πρωτάκουστο! Όλοι οι διπλωματούχοι και πτυχιούχοι των Ωδείων (τίτλοι οι οποίοι δίνονται υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού) θα έπρεπε να επανεξεταστούν από μία επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας, ώστε τα πτυχία τους να εξισωθούν με αυτά των ΙΕΚ (κατηγορία 5 και όχι 6)! Φανταστείτε έναν μαέστρο να κουνάει τα χέρια του σε τρεις ανθρώπους της “επιτροπής” του Υπ.Παιδείας. Σήμερα το θεσμικό πλαίσιο για τα Ωδεία μένει για ακόμη μια φορά – εσκεμμένα – αρρύθμιστο.
Επίλογος (;)
Τέλος, επειδή η Υπουργός Παιδείας έχει μία τάση να φωτογραφίζεται συνεχώς με ιερείς, μητροπολίτες κοκ. – όντας και αυτή της Υποκριτικής – θα της θυμίσω ότι η εκμετάλλευση και η αποστέρηση του εργατικού μισθού αντιστοιχίζεται με τον φόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνεπώς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και να υπάρξει ρύθμιση για τα μισθολογικά δικαιώματα των καλλιτεχνών, που ήδη βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Γιατί όπως επισημαίνει ο Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «η αποστέρηση του εργατικού μισθού είναι στην πραγματικότητα, βαρύτερη από τον φόνο»1, ενώ σύμφωνα με τον Αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη: «Σ’ αυτόν που αποστερεί το μισθό του εργαζομένου, πρέπει να επιβάλλονται από την Εκκλησία τα επιτίμια που επιβάλλονται στον φονιά»2.
«Τό ἀπλήρωτο μεροκάματο τῶν ἐργατῶν», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος, κραυγάζει και «ἡ διαμαρτυρία αὐτή φτάνει στά αὐτιά τοῦ Κυρίου» (Ἰακ. 5: 4).
Παραπομπές:
- Χρυσόστομος, Εις την προς Εβραίους, κε’, γ’ Patrologia Graeca 63,176
- Νικόδημου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις την καθολικήν του αδελφοθέου επιστολήν, στο έργο του «Επτά Καθολικαί Επιστολαί», εκδ. Ρ.Μυστικού – Δ.Παναγοπούλου, Αθήναι 1971, σελ.60
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον αρθρογράφο
