Ο Γιώργος Φίλης είναι διδάκτωρ γεωπολιτικής και καθηγητής γεωστρατηγικής. Και είναι ένας από αυτούς – τους λίγους – που βοηθούν με το έργο του στη συνέχεια της γεωστρατηγικής παράδοσης της πατρίδας μας.

Μας έκανε την τιμή λοιπόν, να μας παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη στο Φιλοsόfa στην οποία προσεγγίσαμε διάφορα θέματα που προβληματίζουν τους νέους – και όχι μόνο – της χώρας μας. Θέματα διαχρονικά, αλλά και επίκαιρα.

Αυτά είναι τα παρακάτω:

  • Το πατριωτικό φρόνημα και οι προκλήσεις της εποχής μας
  • Η νοοτροπία του μικροελλαδισμού και οι επιπτώσεις της
  • Η τουρκολιβυκή ΑΟΖ και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα
  • Οι Ελληνικές και οι Τουρκικές εκλογές
  • Η εκλογική νίκη της Μελόνι και το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης

 

Το πατριωτικό φρόνημα και οι προκλήσεις της εποχής μας

-Πολλοί υποστηρίζουν σήμερα πως υπάρχει μια γενικευμένη απουσία πατριωτισμού στους νέους Έλληνες. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις ανωτέρω προκλήσεις; Και μήπως το πατριωτικό φρόνημα ενισχύεται σε ακραίες καταστάσεις και συνθήκες, όπως αυτή του πολέμου;


Συνηθίζω να λέω πως δε θα είσαι ποτέ έτοιμος για το πότε θα πληρώσεις τον φόρο σου, πότε θα γίνεις γονέας και πότε θα πεθάνεις. Για τα τρία αυτά δε θα είσαι ποτέ έτοιμος. Για τα πρώτα δύο μπορώ να σας το επιβεβαιώσω κι εγώ, για το τρίτο δόξα τω Θεώ έχω ακόμα…

Το «πατριωτικόμετρο», δηλαδή το να μετρήσεις πατριωτισμό εγώ προσωπικά δεν το δέχομαι. Συμφωνώ με αυτό που λέτε (σ.σ. για την έλλειψη πατριωτισμού), αυτό θα έρθει την κρίσιμη στιγμή. Το «DNA» ενεργοποιείται σε δύσκολες στιγμές. Απλώς το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι πως πρέπει να φτάσουμε στο «Αμήν»! Δεν έχουμε καθόλου στρατηγική κουλτούρα. Η στρατηγική κουλτούρα έφυγε από τη χώρα μας.

Σας λέω με πόνο ψυχής πως τη δικτατορία και όλη αυτή την ιδεοληψία που ήρθε μετά τη δικτατορία, όλο αυτό το «στραβό» των 40 ετών της μεταπολίτευσης θα το πληρώσουμε τώρα. Προσοχή, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δεν εννοώ ότι καλύτερο θα ήταν να έχουμε δικτατορία, αλλά ότι από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο. Άρα, δεν είναι θέμα πατριωτισμού, είναι θέμα Παιδείας. Είναι τι θα σου μάθει το σχολείο και τι θα πει η κυβέρνηση να σου μάθει το σχολείο.

Αυτό το οποίο γίνεται τώρα και θα βιώσουμε, θα είναι η λήξη της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε με Τούρκους και θα τελειώσει με Τούρκους. Όλο το ενδιάμεσο είναι η πορεία μας προς την κάθαρση, η οποία όμως θα γίνει με τουρκικό χαντζάρι. Πάντα ο Έλληνας είναι πατριώτης, δηλαδή δε θα μπορούσε να ήταν εξακόσια χρόνια σκλάβος.  Γιατί δεν ήταν τετρακόσια χρόνια. Τετρακόσια χρόνια είναι από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δείτε όμως πότε έπεσαν και πότε απελευθερώθηκαν η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία και τα νησιά. Η Κύπρος μας έφυγε από τον εθνικό κορμό κατά τη διάρκεια της τρίτης σταυροφορίας με τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Με τον Ισαάκιο Κομνηνό που προχώρησε σε αυτονόμηση της περιοχής και νόμιζε πως θα μπορούσε να ζήσει εκτός εθνικού κορμού (της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Μέχρι το 1960, περίπου επτακόσια (!) χρόνια, η Κύπρος δεν ήταν αποκομμένη από τον εθνικό κορμό. Συνεπώς, τα τελευταία σαράντα χρόνια αυτή η «θολούρα» (της μεταπολίτευσης) που μας περιβάλλει δε μπορεί να εξαφανίσει τον πατριωτισμό. Δεν εξαφανίστηκε 700 χρόνια στην Κύπρο (στην πλειονότητα των Κυπρίων αδελφών), έστω κι αν μπορείς να την «κουκουλώσεις» ανά περιόδους.

Άρα δεν υπάρχει “πατριωτικόμετρο” και ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος για τέτοια πράγματα. Προετοιμασμένος πρέπει να είσαι. Η προετοιμασία είναι μια αέναη διαδικασία. Η ετοιμότητα είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν ξέρω αν οι μοναχοί είναι έτοιμοι να δώσουν την ψυχή τους στον Άγιο και Τριαδικό Θεό μας όταν πεθαίνουν… Σιγά μην είμαστε εμείς. Προπόνηση κάνεις.

-Δεν άργησαν να κάνουν όμως πολύ καιρό να κάνουν οι Έλληνες επανάσταση; Όλα αυτά τα χρόνια ο πατριωτισμός τους «κοιμόταν» και ξαφνικά ξύπνησε ή ήταν άλλες οι συνθήκες που οδήγησαν εκεί;


Εκατόν είκοσι τρεις είναι οι μετρημένες επαναστάσεις (ως πιο σοβαρές), με πρώτες λίγα χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και του Μοριά. Του 1821 ήταν η πρώτη που επέτυχε. Γιατί, τι έγινε με τα Ορλωφικά το 1770; Δεν πολέμησε ο Κροκόδειλος Κλαδάς; Δεν γδάραν ζωντανό τον Διονύσιο τον Φιλόσοφο (1611); Εκατόν είκοσι τρεις είναι οι μετρημένες επαναστάσεις, δηλαδή κατά μέσο όρο ανά τρία χρόνια γινόταν επανάσταση κάπου στην Ελλάδα ή εν πάση περιπτώσει του Ελληνισμού κατά των Οθωμανών. Δεν είναι ότι δεν έκαναν, είναι ότι δεν πέτυχαν, γιατί μία επανάσταση θέλει μια ολόκληρη γεωπολιτική προσέγγιση για το τι μπορεί να γίνει και πως οι συνθήκες θα τη βοηθήσουν να επιτύχει. Το κέντρο του μεσαιωνικού ελληνισμού ήταν η Μικρά Ασία, η οποία για να γίνει αυτό που είναι τώρα, έγινε η μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, που ακόμα και μετά τη μάχη, οι Σελτζούκοι δεν εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Μετά το 1081 όταν διαπίστωσαν πόσο «καραγκιόζηδες» είναι αυτοί που κυβερνούν, μπήκαν και εγκαταστάθηκαν. Και πότε έπεσε η τελευταία πόλη, η Φιλαδέλφεια, στη Μικρά Ασία; Έπεσε επί Εμμανουήλ Κομνηνού, μετά από 300-350 χρόνια. Δεν λέω για την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, αλλά για την καθαυτή Μικρά Ασία προς τα παράλια.

Το τουρκικό και ισλαμικό στοιχείο για να κατακτήσει τη Μικρά Ασία χρειάστηκε σχεδόν τέσσερις αιώνες. Αυτό σημαίνει πως ο Έλληνας – ή καλύτερα ο ελληνόφωνος Χριστιανός Ορθόδοξος Βυζαντινός – πολέμησε και αντιστάθηκε τετρακόσια χρόνια. Αντίθετα, όταν μπήκαν στα Βαλκάνια, όπου πέρασαν από τη Βιθυνία στην Καλλίπολη, χρειάστηκαν 30 χρόνια. Οι Βυζαντινοί ως κέντρο βάρους είχαν την Μικρά Ασία και γι’ αυτό πολέμησαν 400 χρόνια.

Ο πατριωτισμός είναι έμφυτος στον Έλληνα, διότι εμείς δημιουργήσαμε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την πολιτική τάξη, την Πολιτεία με τη σημερινή έννοια και τη μεγαλύτερη σε χρονική συνέχεια (με νομικούς όρους) κρατική οντότητα του πλανήτη: την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (1123 χρόνια). Κι ο Χίτλερ έλεγε 1000 χρόνια για το Γ’ Ράιχ, αλλά και πάλι θα του ρίχναμε 123 χρόνια! Εγώ δε φοβάμαι τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Φοβάμαι μήπως δεν θα έχουμε τα μέσα για να αντισταθούμε σε αυτό που γίνεται. Γι’ αυτό προσπαθώ να μιλήσω και λέω αυτά που λέω και ο κόσμος φαίνεται να τα ακούει. Και οι κρατούντες ακούνε. Το σύστημα είναι «καλιμπραρισμένο». Αλλά έτσι όπως πάμε κι αν οδηγηθούμε στα άκρα με τη Τουρκία, ο λαός θα θυμηθεί ότι αντί να δει ριάλιτι το βράδυ, θα πρέπει να κάνει κάτι για την πατρίδα του.

Ανησυχώ για τη στιγμή αυτή που θα πρέπει, με ομόνοια, να επιβιώσουμε για εμάς και τα παιδιά μας – αν θα έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Ο κόσμος το συζητάει και έχουμε φύγει από την εποχή της αθωότητος.

 

Η νοοτροπία του μικροελλαδισμού και οι επιπτώσεις της

-Ποιες είναι οι επιπτώσεις της νοοτροπίας του μικροελλαδισμού που χαρακτηρίζει τόσο τον ελληνικό λαό, όσο και την πολιτική μας ηγεσία;


Οι Τούρκοι θα είναι η επίπτωση αυτής της νοοτροπίας. Αυτοί θα μας τη θυμίσουν. Και όσοι σήμερα αδιαφορούν για το Έθνος, θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Στην Κύπρο θα επιζητούν την παρουσία του ελληνικού στρατού και στην Ελλάδα το αντίστοιχο. Ξέρετε, αυτό το σύστημα είχε δημιουργηθεί στη βάση του ότι δεν θα πάει τίποτα στραβά. Κι άμα πάει κάτι στραβά, θα μας γλιτώσει ο Θείος Σαμ (σ.σ. οι ΗΠΑ). Όταν όμως είχε δημιουργηθεί αυτό, είχαμε τον Ψυχρό Πόλεμο, οπότε είχε κάποια λογική. Τώρα όμως, ο Θείος Σαμ έχει πολλαπλά συμφέροντα. Φυσικά και δεν θα διαλυθεί το ελληνικό κράτος – για να είμαι ξεκάθαρος. Θα πρέπει όμως εμείς να αγωνιστούμε, διότι δεν θα έρθει κανείς να μας σώσει. Γενικώς στην ανθρώπινη ιστορία έτσι γίνεται. Στις εύκολες στιγμές, υπάρχει ένας εφησυχασμός και μία πλαδαρότητα. Όταν όμως γίνει ο χαμός, τότε θα πρέπει να γυρίσεις στα βασικά της ταυτότητάς σου για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Άρα αυτή τη στιγμή, το καλό αυτής της γενικευμένης παρακμής είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού γυρνάει στις βασικές, παραδοσιακές μας αρχές. Όχι συντηρητικές αρχές – αυτό δεν μπορεί να γίνει.

 

Ούτως ή άλλως, δεν πρέπει να φοβόμαστε την Παγκοσμιοποίηση – ο Μέγας Αλέξανδρος την έκανε και οι δύο ελληνικοί αποικισμοί. Ιστορικώς, έγινε για την ελεύθερη μεταφορά των προϊόντων. Άρα, εμείς πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι που θα φοβόμαστε την Παγκοσμιοποίηση. Αλλά, άλλο μία Παγκοσμιοποίηση που σέβεται κάποια βασικά χαρακτηριστικά, και άλλο να γίνεται για να δημιουργηθεί εσωτερική αδυναμία, από κάποιους που χρησιμοποιούνται από εξωγενείς παράγοντες. Εδώ έγκειται η έννοια του υβριδικού πολέμου. Πας να υποσκάψεις, με πρόγραμμα δεκαετιών, τη συνείδηση ενός Έθνους.

 

Όμως, ο βασικός μας κίνδυνος σήμερα, δεν είναι οι Τούρκοι. Αυτό σας το υπογράφω. Με το που επιτεθούν οι Τούρκοι θα υπογράψουν τη θανατική τους καταδίκη, αυτό μας λέει η γεωπολιτική ανάλυση. Το εθνικό μας πρόβλημα είναι το δημογραφικό. Και απευθύνομαι τόσο σε εσάς, όσο και σε εμένα. Χρειαζόμαστε παιδιά και αυτά τα παιδιά να γίνουν Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Αν συμβεί οτιδήποτε άλλο, δεν θα επιβιώσουμε. Και το δημογραφικό, έρχεται βέβαια σε συνάρτηση με το μεταναστευτικό…

 

Η τουρκολιβυκή ΑΟΖ και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα

 

-Τι συμβαίνει ακριβώς με την τουρκολιβυκή ΑΟΖ; Είναι νομικά υποστατή;


Το πρώτο που πρέπει να πούμε γι’ αυτό είναι ότι συνιστά “τουρκοτριπολιτάνικη” ΑΟΖ. Δεν είναι τουρκολιβυκή, διότι το λιβυκό κοινοβούλιο, που είναι ο μοναδικός εκλεγμένος θεσμός και όργανο του λιβυκού κράτους αυτή τη στιγμή, επί της ουσίας δεν την αναγνωρίζει. Οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι ούτως ή άλλως η κυβέρνηση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην εξουσία δεν έχει εξουσιοδότηση να υπογράψει δεσμευτικές συμφωνίες που θα δεσμεύουν τις επόμενες κυβερνήσεις, εάν και εφόσον οδηγηθούμε σε ένα βιώσιμο σχήμα στη Λιβύη. Δεν έχουν λοιπόν δικαίωμα να υπογράφουν συνθήκες που θα δημιουργούν προβλήματα με τρίτες χώρες. Και φυσικά, στη Λιβύη είμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου – ή έστω φυλετικού. Και εκεί εμπλέκονται και μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία ή η Ιταλία και η Γαλλία, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία.

 

Άρα λοιπόν, η κυβέρνηση της Λιβύης, σε νομικό και πρακτικό πολιτικό επίπεδο, δεν μπορεί να κάνει τέτοιου τύπου δεσμευτικές συμφωνίες. Ειδικά συμφωνίες που μπορεί να οδηγήσουν σε άμεση πολεμική εμπλοκή δύο χώρες του ΝΑΤΟ (σ.σ. Ελλάδα-Τουρκία). Αυτό, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί βιώσιμη λύση – που δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί. Κατά την άποψή μου, η Λιβύη οδηγείται σε διάσπαση.

 

-Άρα έγινε για τις εντυπώσεις αυτή η συμφωνία; Ή μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην Ελλάδα;


Πρώτο και κύριο, η λιβυκή αυτή κυβέρνηση ελέγχεται από τους Τούρκους. Δέχεται βοήθεια από τους Τούρκους. Δεν πρέπει μάλιστα να ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι κατά βάση το 2019 τους γλίτωσαν (αυτούς που ελέγχουν την Τρίπολη αυτή τη στιγμή) από τον Χαφτάρ. Άρα λοιπόν αυτή η κυβέρνηση της Τρίπολης άγεται και φέρεται, γιατί βασίζεται στη βοήθεια του τουρκικού κράτους. Και με παροχή χρημάτων και με στρατιωτικές υπηρεσίες. Οπότε, εννοείται ότι η Κυβέρνηση είναι εξαναγκασμένη να κάνει τη συμφωνία, προκειμένου να επιβιώσουν μέσα στη Λιβύη.

 

Αυτή η συνθήκη, όπως καταλαβαίνετε, ενώ νομικώς, επί της ουσίας δεν έχει καμία ισχύ, σε πρακτικό επίπεδο θα δώσει στη Τουρκία τη δικαιολογία για να εμπλακεί νοτίως της Κρήτης. Επομένως, το ότι δεν έχει καμία νομική ισχύ δεν είναι επαρκές. Γιατί τους δίνει το δικαίωμα να υποστηρίξουν στο μέλλον, ότι έχουν υπογράψει διεθνή συμφωνία με διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση και θέλουν να την εφαρμόσουν. Άρα λοιπόν, δεν είναι για τα μάτια του κόσμου. Είναι ουσιαστικότατο. Είναι βέβαια διάτρητο νομικώς, όμως συνιστά επαρκή δικαιολόγηση για να δούμε τουρκικές φρεγάτες και τρυπάνια νοτίως της Κρήτης. Για αυτό έπρεπε εμείς αυτό να το προλαμβάναμε. Είναι μία συμφωνία που εμείς θα έπρεπε να την περιμένουμε. Θα έπρεπε να περιμένουμε ότι αυτή η διαδικασία που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2019, όταν υπέγραψαν (η Τουρκία με την “τουρκοτριπολιτάνικη” κυβέρνηση) το μνημόνιο, θα συνεχιζόταν.

 

Και να πούμε και το άλλο, πλέον, από το 2019, η χώρα μας κινδυνεύει να δεχτεί επίθεση από τον Νότο, για πρώτη φορά στην ιστορία της! Μετά την εποχή των Αραβικών κατακτήσεων του Βυζαντίου. Και αυτό γιατί η Τουρκία έχει επαρκές στρατιωτικό δυναμικό στα νότια σύνορά μας (στη Λιβύη), το οποίο μπορεί ανα πάσα στιγμή, για τον οποιοδήποτε λόγο και σχεδιασμό, να χτυπήσει στην Κρήτη. Φτιάχνουν ναυσταθμους και έχουν και αεροπορικές βάσεις νοτίως.  Και το να δημιουργηθεί αντιπερισπασμός στη Κρήτη είναι “ηλίου φαεινότερο” το τι θα μπορούσε θεωρητικώς να γίνει.

 

Άρα το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία περικυκλώνει την Ελλάδα. Έχουμε τα ανατολικά σύνορα, όπου ξέρουμε την κατάσταση, έχουμε τα βόρεια σύνορα, τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς (σε διαφορετικό επίπεδο βέβαια, δηλαδή εκεί μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα, όπως καταλαβαίνετε), έχουμε και τα νότια σύνορα. Αλλά, στα νότια σύνορα δεν είναι μόνο οι Τούρκοι στη Λιβύη. Είναι και οι Αιγύπτιοι, είναι και οι Γάλλοι, είναι και οι Ιταλοί. Όμως, η Ελλάδα έχει ζωτικά συμφέροντα με αυτους…

 

-Οπότε τώρα τι πρέπει να κάνει η ελληνική πλευρά;


Κατά την άποψή μου, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι μονομερή χάραξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) με την Αίγυπτο, με βάση την αρχή της μέσης γραμμής και να καταθέσουμε τις συντεταγμένες στον ΟΗΕ. Επιπλέον, να αφήσουμε μία απόσταση στο τριεθνές, όπου τέμνεται η Αίγυπτος και η Λιβύη. Δεν μπορεί να έχει λειτουργήσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο και η Ελλάς να μην έχει αντιδράσει και να λέει ότι αρκείται στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Γιατί σε τελική ανάλυση, το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν μπαίνει μέσα στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.

 

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι να  βοηθήσουμε στην ειρηνευτική συμφωνία στη Λιβύη. Να δημιουργηθεί μία λογική κυβέρνηση, η οποία τουλάχιστον δεν θα άγεται και θα φέρεται από την Τουρκία. Όπως και φαίνεται ότι θα γίνει βέβαια.

 

Και στην τρίτη περίπτωση, αν δεν λειτουργήσει τίποτα από τα υπόλοιπα, πρέπει να βοηθήσουμε η Λιβύη να μην περάσει καθ’ ολοκληρίαν στον τουρκικό έλεγχο. Δηλαδή, και σας το λέω ευθαρσώς και απολύτως ρεαλιστικά, αν δεν μας συμφέρει στην Τρίπολη ενωμένη Λιβύη, θα πρέπει να βοηθήσουμε να διασπαστεί αυτή η χώρα. Γιατί; Γιατί η πλευρά που ελέγχουν οι Τούρκοι πάλι είναι η λάθος πλευρά. Όπως και στη Κύπρο, στη λάθος πλευρά έκαναν την επέμβαση, έπρεπε να πάνε στην άλλη γιατί από εκεί κάτω είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Έκαναν λάθος.  Στη Λιβύη πάλι το ίδιο κάνουν. Ελέγχουν την Τρίπολη αλλά όχι τη Βεγγάζη. Και ξέρετε, για να λειτουργήσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο χρειάζεται τη Βεγγάζη όπως καταλαβαίνουμε από τον χάρτη. Αν διασπαστεί η Λιβύη, όποιος και να είναι στην Τρίπολη, δεν μπορεί να εφαρμόσει το μνημόνιο, εφόσον δεν ελέγχει την Βεγγάζη.

 

Επομένως, στη χειρότερη η ελληνική πλευρά θα εξασφαλιστεί μόνο με διάσπαση της Λιβύης. Κοινώς, πρέπει να βοηθήσεις τις δυνάμεις του Χάφταρ και άρα τη Βεγγάζη.

 

Από ‘κει και πέρα, μόλις χαράξουμε την ΑΟΖ, πρέπει να προκηρύξουμε διαγωνισμούς για να έρθουν άμεσα εταιρείες και να γίνει ό,τι είναι να γίνει. Φυσικά, όλο αυτό θα πρέπει να υποστηριχθεί από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.

 

Οι Αιγύπτιοι, για να το πούμε και αυτό, γιατί κάποιοι περιμένουν τους Αιγύπτιους, χάνουν που έρχονται με την Ελλάδα. Η Αίγυπτος θα μπορούσε απλώς να διαπραγματευτεί με την Τουρκία. Γιατί ούτως ή άλλως η Τουρκία με τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα παίζει. Αλλά, η Αίγυπτος δεν θέλει γιατί είναι η κυβέρνηση της Τουρκίας που κάνει ό,τι κάνει σε επίπεδο πολιτικού Ισλάμ κ.λπ., κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το κοσμικό καθεστώς και τις αρχές της Αιγύπτου ως κράτους. Αυτό όμως, είμαστε σίγουροι ότι θα ισχύει πάντα; Αν γίνει, για παράδειγμα, επανάσταση των αδελφών μουσουλμάνων; Για αυτό λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα με την Λιβύη, πριν αλλάξει το καθεστώς στην Αίγυπτο (αν αλλάξει) γιατί κινδυνεύουμε. Και επίσης, εμείς θα υπερασπιστούμε τα δικά μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους Αιγύπτιους να έρθουν να υπερασπιστούν τα δικά μας. Από πού και ως πού θα έρθουν αυτοί να υπερασπιστούν τα δικά μας;

 

Δηλαδή, πρέπει να αυξηθεί η η Ελληνική παρουσία στη Λιβύη. Δεν γίνεται να τρέχουμε πίσω από τους Τούρκους μονίμως… 

 

Οι Ελληνικές και οι Τουρκικές εκλογές

-Πολλοί υποστηρίζουν την πιθανότητα θερμού επεισοδίου, ακόμη και γενικευμένης εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ της Πατρίδας μας και της Τουρκίας. Γνωρίζοντας ότι ο α’ γύρος των τουρκικών εκλογών είναι προγραμματισμένος για την 18η Ιουνίου 2023, ενώ ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι οι δικές μας εθνικές εκλογές θα πραγματοποιηθούν άνοιξη με καλοκαίρι του 2023 (το αργότερο τον Ιούλιο του 2023), φοβόμαστε μια περίοδο αστάθειας ικανή να προκαλέσει τέτοιο επεισόδιο εξαιτίας των εκλογών, με ενδεχόμενη την παράταση της θητείας του Ερντογάν; Πότε πιστεύετε ότι θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν οι εθνικές μας εκλογές;  Είναι πιθανή μια αδύναμη κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς κεντρικό πρόσωπο και ποιες οι επιπτώσεις της;


Πρώτον, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Δεν φοβόμαστε τίποτα. Αυτοί οι οποίοι θα χάσουν από αυτό που θα επιχειρήσουν θα είναι οι ίδιοι που θα το επιχειρήσουν. Οι ελληνικές εκλογές – για λόγους στρατηγικού σχεδιασμού – θα έπρεπε να γίνουν μετά τις τουρκικές, ώστε να είναι γνωστό κατ’ αρχήν αν θα γίνουν και ποιοι θα εκλεγούν. Πάντως, ας μην ξεγράφουμε τον Ερντογάν. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι εκλεγμένος από το 2002, έχει τους μηχανισμούς να παραμείνει στην εξουσία.

 

Παρότι μας συμφέρει να γίνουν οι ελληνικές εκλογές μετά τις τουρκικές, παρότι ο Πρωθυπουργός λέει ότι θα πάει μέχρι την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2023, πιστεύω ότι θα πάμε σε εκλογές συντόμως, γιατί…σε λίγο θα έρθει η ΔΕΗ. Οπότε, μπορεί να βρεθεί αφορμή λόγω του ενεργειακού, του επισιτιστικού και του τουρκικού ζητήματος, αν αρχίσει να ζορίζει η κατάσταση. Δεν αποφασίζει μόνος του ο Πρωθυπουργός. Οι βουλευτές που θα θέλουν να εκλεγούν την επόμενη τετραετία, δεν θα τον ελέγξουν (σ.σ. τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών);

 

Ας πάμε τώρα στην άλλη ερώτηση για την κυβέρνηση συνεργασίας. Σε αυτήν την περίπτωση…ο Θεός και η ψυχή μας. Κοιτάξτε, έχει να κάνει με το πόσες έδρες έχει ο καθένας, τι επιδιώκει. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό γιατί θα μπορέσει μια οικουμενική -ας πούμε- κυβέρνηση να πάρει σοβαρές αποφάσεις, αλλά σοβαρές αποφάσεις αντίστασης. Είναι λοιπόν και θετικό και αρνητικό. Ανάλογα πώς θα αποφασίσουν να λειτουργήσει μια τέτοια κυβέρνηση.

 

Πάντως, αν πάμε σε μία τέτοιου τύπου κυβέρνηση υπάρχουν δύο δυνατότητες. Είτε να είναι καθαρά τεχνοκρατική, όπως λέμε, είτε να είναι άκρως πολιτική και να έχει κάποιο κεντρικό πολιτικό πρόσωπο κοινής αποδοχής. Εγώ πιστεύω ότι σε τέτοια περίπτωση πρέπει να αποτελείται από κάποια πολιτικά πρόσωπα κοινής αποδοχής με αρκετό τεχνοκρατικό δυναμικό, αλλά το βασικότερο απ’ όλα είναι αυτοί που θα ανέβουν στην εξουσία να είναι Έλληνες κι όχι ιδεοληπτικοί. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που έχει στη φαρέτρα της προς επιβίωση και υπεράσπιση του Έθνους των Ελλήνων είτε στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο.

 

Η εκλογική νίκη της Μελόνι και το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης

-Η νίκη της Μελόνι στην Ιταλία αλλάζει κάτι για την Ελλάδα ή την Ευρώπη;


Το θέμα είναι πολύπλοκο. Πρώτον και κύριον, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης προφανώς και αλλάζει! Πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα από άποψη μεγέθους οικονομίας, ΑΕΠ, μια ισχυρή στρατιωτικά χώρα που γίνεται ισχυρότατη ναυτικά.

 

Η Ιταλία χτίζει ισχυρό ναυτικό, όχι «μπαρμπούτσαλα». Απαιτείται προσοχή με τους Ιταλούς στην Αλβανία διότι τη θεωρούν παραδοσιακά αποικία, κατά κάποιο τρόπο, αλλά και στη Λιβύη. Στη Λιβύη υποστηρίζουν την ίδια κυβέρνηση με τους Τούρκους, αλλά δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Αντίθετα, με τη Γαλλία έχουμε πολύ πιο άμεση σύμπτωση συμφερόντων. Και βέβαια, στην Κύπρο υπάρχουν και τα βυθοτεμάχια όπου βρίσκεται η Eni. Επομένως, με τους Ιταλούς αντιμετωπίζουμε μια ανάμεικτη κατάσταση: υπάρχουν σημεία στα οποία συμφωνούμε και άλλα στα οποία δυνητικά μπορεί να προκύψει πρόβλημα και σίγουρα πρακτικά θα υπάρχει πρόβλημα αν δεν προχωρήσει το εξοπλιστικό πρόγραμμα του Ναυτικού μας και μείνει στις τρεις Belh@rra. Θα αντιμετωπίσουμε ανισορροπία δυνάμεων στο άμεσο μέλλον, αλλά όχι ανατολικά, όχι με τους Τούρκους. Δυτικά θα έχουμε το πρόβλημα, με τους Ιταλούς. Και, όπως είπα σε μία πρόσφατη συνέντευξη, δεν θα αργήσει η ώρα που θα πουν τη Μεσόγειο “Mare Nostrum”. Αυτό οικοδομούν, την αναβίωση του ρωμαϊκού status. Γι’ αυτό είναι πολύ σωστή η ελληνική πρωτοβουλία να υπογράψουμε συμφωνία για την ΑΟΖ με τους Ιταλούς για να τελειώνει οτιδήποτε έχει να κάνει με τους Ιταλούς στα καθαυτά σύνορά μας.

 

Προς Θεού, δεν εννοώ ότι είναι εχθροί μας, αλλά μια γεωστρατηγική ανάλυση από μια ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει υπ’ όψιν όλους τους συνδυασμούς. Διαφορετικά, δεν θα λειτουργούσε σωστά.

 

Το άλλο είναι ότι νομίζω πως μετά τη Σουηδία και την Ιταλία ξεκινά η αποδομή ή αποσάθρωση αυτής της «νεοφιλεleft» ιδεολογίας (δεξιά τσέπη, αριστερή ιδεολογία), στην οποία οποιαδήποτε βασική στρατηγική έχει καταρριφθεί, έχει αποδειχθεί άστοχη 100%. Θα μειωθεί η ισχύς αυτής της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, γιατί υπάρχει ακριβώς μία αντίδραση από την αστική τάξη των κρατών της ΕΕ.

 

-Εκεί στηρίζεται και η δημοκρατία. Στην αστικη ταξη, έτσι;


Ακριβώς! Η δημοκρατία στηρίζεται στην αστική τάξη. Αν δεν υπάρχει αστική τάξη δεν υπάρχει δημοκρατία. Τέλος! Δεν περιγράφω άλλο! Δεν γίνεται διαφορετικά. Η αστική τάξη είναι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι οικογενειάρχες, έχουν την οικονομική ισχύ και την παιδεία να απαιτήσουν, να συμμετάσχουν, να γίνουν μέτοχοι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Γι’ αυτό γίνεται αυτή η δουλειά (σ.σ. η προσπάθεια αποδόμησης της αστικής τάξης) κατά την άποψή μου. Θέλουν να διαλυθεί η μεσαία αστική τάξη, να επιστρέψουμε στο επίπεδο του δουλοπάροικου, να περάσουμε σε μία νέα μεσαιωνική κατάσταση, γιατί αν διαλυθεί η μεσαία αστική τάξη, θα τελειώσει η δημοκρατία και θα πάμε σε μεσαιωνικού – όχι βυζαντινού – αλλά δυτικοευρωπαϊκού τύπου συστήματα φεουδαρχίας ή απόλυτης μοναρχίας. Δεν λέω ότι το κάνουν επίτηδες, αλλά στην πράξη αυτό γίνεται. Χτυπούν την αστική τάξη και αποδυναμώνουν περαιτέρω την εργατική τάξη, με τον τρόπο που λειτουργούν. Έτσι, επιχειρούν να τους κάνουν όλους δουλοπάροικους, δηλαδή όλοι να εξαρτώνται από το μέρισμα επιβίωσης που θα δώσει η άρχουσα τάξη.

Ας κοιτάξουμε την πυραμίδα του Μάσλοου. Τι λέει η πυραμίδα του Μάσλοου;

Όταν η Ευρώπη βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα αυτής της πυραμίδας, σε αυτό που λέμε «επίπεδο αυτοεκτίμησης», έχει ξεπεράσει το επίπεδο της επιβίωσης…σε γυρνάνε στο κάτω επίπεδο πάλι! Εκεί είναι πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, αλλά στην Ευρώπη δεν ήταν αυτή η κατάσταση. Εγώ νομίζω ότι ασυνειδήτως κάποιοι το κάνουν, το ακολουθούν γιατί δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Δεν βλέπουν την μεγάλη εικόνα.

 

Η Ιταλία θα ενισχύσει τις διάφορες αντιδράσεις ενάντια στις παραπάνω πολιτικές. Πολύς κόσμος θα αντιδράσει λόγω όσων θα βιώσουμε ενεργειακά κι επισιτιστικά. Αυτό νομίζω ότι θα αλλάξει στην ΕΕ, αλλά σίγουρα θα έχουμε μία πιο επιθετική Ιταλία στη σφαίρα επιρροής της, όπως θεωρεί (σ.σ. η Ιταλία).

 

Άρα, σε επίπεδο ΕΕ νομίζω θα δράσει ως καταλύτης (σ.σ. η εκλογή της Μελόνι) για αυτή τη διαδικασία αλλαγής και εξισορρόπησης των καταστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι η ισχύς της κεντρικής διοίκησης των Βρυξελλών θα ελαττωθεί. Δεν λέω ότι θα διαλυθεί η ΕΕ, κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μία τεράστια οικονομικοπολιτική κρίση. Λοιπόν, η Ιταλία θα βοηθήσει στη συγκεκριμένη πορεία και σίγουρα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια Ιταλία η οποία θα κοιτά το εθνικό της συμφέρον. Επαναλαμβάνω: δεν έχουμε τίποτα εναντίον του φίλου ιταλικού λαού, δεν είναι βασικός μας αντίπαλος, αλλά πρέπει πάντα να προσέχουμε…για να έχουμε.